Sylvia Visser

Sommige mensen zijn er heel goed in, maat houden. Daar ben ik er echter niet een van. Ik wil het wel, maar het lukt me stomweg niet. Een handje chips leidt bij mij al snel tot een hele zak. Een wijntje tot een hele fles. En als ik bier drink, heb ik al snel last van neanderthaler-tellen (een, twee, veel). Naderhand vraag ik me altijd af waarom ik het heb gedaan, maar het antwoord heb ik nog steeds niet gevonden.
                Laatst ging ik een hapje eten met mijn man en we bestelden een flesje Chablis. Ik gebruik in dit soort situaties graag verkleinwoorden, alsof de hoeveelheid daardoor kleiner wordt. Net voor het hoofdgerecht was de fles leeg en ja, wat doe je dan? Een glas Spa rood was de verstandige optie. Dus bestelden we nog een fles Chablis. Aan het eind van de maaltijd dronken we een kop koffie om de werking van de alcohol te versterken, het is een groot misverstand dat je door koffie nuchter wordt. Ik ging naar de wc en op de terugweg belandde ik bijna op de schoot van mijn buurman. Sorry, ik loop wat wankel doordat ik MS heb.
                Met het schaamrood op mijn kaken moet ik toegeven dat ik mijn ziekte wel vaker misbruik. Tijdens een weekend Parijs werden we geweigerd (!) in de kroeg omdat twee mensen van onze groep te dronken waren. We besloten naar de kroeg ernaast te gaan, maar daar gebeurde ons hetzelfde. Ik had geen zin om als een clochard zwalkend door de straten van Parijs de nacht door te brengen en ging dus naar de uitsmijter. In mijn beste Frans legde ik uit dat ik zo raar liep vanwege mijn ‘sclérose en plaques’. We mochten naar binnen. Sindsdien begrijp ik de allochtoon die de uitsmijter racistisch gedrag verwijt.