Sylvia Visser

Mijn vriendinnen, mijn zusjes, mijn peettante, allemaal klagen ze over verzoeken van onbekende mannen met wie ze één gemeenschappelijke Facebookvriend hebben. Eerst vroegen ze mij nog wie Jan of Piet toch was, maar inmiddels hebben zij ook wel door dat ik niet zo principieel ben. Ik accepteer iedereen. Elke vriend is immers een potentiële lezer en daar wil ik er zoveel mogelijk van hebben. Nou ja, het nut van mijn Afrikaanse, Aziatische en Zuid-Amerikaanse vrienden vraag ik me wel eens af, want heel vloeiend zal hun Nederlands niet zijn. Maar die ontvriend ik gewoon als ik de 5.000 vriendjes heb bereikt. Meer mag ik er immers niet hebben van FB, dus dan moet ik weer ruimte maken voor mijn echte vrienden.
                Sommige mannen (nooit vrouwen) ontvriend ik nog sneller dan je ‘Indiana Jones’ kunt zeggen. Als ik last van je krijg, dan is het rap gebeurd. Mij bellen via Facebook is garantie om ten minste voor berichten en bellen geblokkeerd te worden. En als je het doet op een dag dat ik een pesthumeur heb, dan verwijder ik je helemaal. Standaard zet ik tegenwoordig het geluid van alle berichten uit. Als ik alles moet lezen, dan heb ik daar een dagtaak aan. En wanneer ik er ook nog op moet reageren, dan kom ik zelfs aan mijn nachtrust niet meer toe. Dus na een quick scan gooi ik het meeste ongelezen weg.
                Collega-schrijfster Fenne van Heemstede deelt de mannen in twee groepen in: de hoi-zeggers en de mannen die denken dat FB een datingsite is. Tegen de eerste groep wil ik zeggen: nee, ik heb geen tijd en geen zin om iedere dag tientallen keren ‘hoi’ of ‘goedemorgen’ te zeggen. En tegen de tweede groep: nee, ik wil niet daten. Om nog maar te zwijgen over oneerbare voorstellen als ‘wil je neuken?’