Sylvia Visser

Windsurfers do it standing up en diepzeeduikers doen het onder water. Alcoholisten doen het met een kater en snelle jongens doen het effe hup. Schrijvers doen het met woorden en ik kan je vertellen dat sommige schrijvers het daar ook maar beter bij kunnen laten.
                Ik had al een tijdje een leuk, virtueel contact met een schrijver. Toen ik hem vertelde dat ik weer single was, wilde hij een date. Ik had hem nog nooit in levenden lijve gezien, maar ik dacht: een biertje kan geen kwaad. Omdat mijn ervaring met blind dates over het algemeen niet zo goed is, wilde ik mezelf niet in de positie manoeuvreren dat ik de hele avond met hem opgescheept zou zitten. Ik vroeg hem dus of hij een biertje kwam doen als ik weer met vriendinnen bij hem in de buurt op stap was.
                En zo geschiedde. Met acht meiden ging ik de stad in. Ik geloof dat we nogal een opvallende verschijning waren. Zodra wij een kroeg binnenkwamen, draaiden de hoofden van alle mannen onze kant op. Van een groepje mannen kregen we zelfs een striptease cadeau op You can leave your hat on. Dus wij gillen en joelen, onze avond kon niet meer stuk.
                Mijn date verscheen met een vriend. Ik had hem geadviseerd niet alleen te komen, omdat de kans me klein leek dat hij dan een leuke avond zou hebben. Bovendien leek het me handig een escape te hebben. Ik had op zijn foto al gezien dat hij bepaald niet mijn type was, maar ach, vlag over de kop en neuken voor het vaderland.
                Nou weet ik niet of wij te intimiderend waren voor mijn date of dat hij een innerlijke conversatie voerde met het luchtledige, maar schrijven gaat hem duidelijk beter af dan mondeling communiceren.  Al snel liet ik hem daarom achter bij zijn vriend en ging met mijn vriendinnen naar een andere kroeg. Even later stuurde hij me enkele wanhopige berichtjes of hij nog een kans kreeg. Ehm, laat me even denken… wat denk je zelf?