Sylvia Visser

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

‘De buurvrouw is een kwaoitong, een echte roddelkoningin’, zei Paul. Nou, ik heb zelf die foto gezien. Staat ie daar met zo’n ordinair wijf. Hoogblond. Dikke tatoeage op haar bovenarm. En het was geen Bosch sjeik, hè. Geen rood-wit-geel te bekennen en veel te bloot gekleed voor de carnaval. Duidelijk een toerist. Lekker makkelijk scoren.

 

Lees verder

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

 

Lees verder

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’
‘Ja, maar het schiet niet echt op.’ De mondhoeken van de fysio hangen naar beneden.
 

Lees verder

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

 

Lees verder