Sylvia Visser

De verwondering van een kind

verhaal

15 januari 2018

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.
               De jaloerse blikken storen haar. Ja, aan de buitenkant lijkt het heel wat, maar ze zouden echt niet met haar willen ruilen. Vooral dat steekspel met andere academici kan haar gestolen worden. Over alles moet ze strijd voeren. Zelfs over de volgorde waarin de namen staan bij de artikelen. Kom op, zeg. Dan neem je jezelf toch niet serieus als je voldoening daaruit moet komen. Het is verdomme niet belangrijk of je als tweede of als derde of zelfs als laatste wordt genoemd. Maar nee, voor sommigen is ook dat carrière. Die hebben niet de wens iets bij te dragen aan de wetenschap. En die zien haar alleen maar als een bedreiging. Maria speelt met het armbandje. Gelukkig denken haar directe collega’s anders over haar.

               Ze geniet van de rust tijdens de reis. Na aankomst in Amsterdam is het weer direct hectiek. Al weken hangen er aanplakbiljetten op de universiteit. Maria Langdon over haar nieuwste ontdekking. Ze is bekaf, maar ze haalt energie uit de studenten. Ze vindt het leuk als die na afloop van het college nog even naar haar toe komen. Ze hebben vaak zulke slimme vragen. Oprecht nieuwsgierig. Die mentaliteit zouden hun docenten ook moeten hebben. De verwondering van een kind.