Sylvia Visser

‘De buurvrouw is een kwaoitong, een echte roddelkoningin’, zei Paul. Nou, ik heb zelf die foto gezien. Staat ie daar met zo’n ordinair wijf. Hoogblond. Dikke tatoeage op haar bovenarm. En het was geen Bosch chic, hè. Geen rood-wit-geel te bekennen en veel te bloot gekleed voor de carnaval. Duidelijk een toerist. Lekker makkelijk scoren.
               Dus daarna heb ik hem mooi niet meer alleen laten gaan. Ik kan hem kennelijk niet vertrouwen met die goedkope grieten in de stad. De volgende dag ben ik mee gaan dweilen. Eerst voelde ik me nog wat alleen, ook al waren er duizenden om me heen. Maar al snel had ik de smaak te pakken. Uit volle borst zong ik mee over Anoesjka, over de lokroep van de Oetel en over dat we ooit allen samen zijn. Opeens kon ik alleen munne mens niet meer vinden. Ik zocht hem overal. Maar tussen al die boerenkielen en rood-wit-gele dassen lukte het me niet mijn eigen boer te vinden.
               Dus toen ging ik maar zelf verder op sjouw. Ik had het niet verwacht, maar ik heb me prima vermaakt. Op een gegeven moment kwam ik de Peer ook nog tegen. Wat vind ik diejen mens toch knap! Ik had al een paar brandewijntjes met suiker op, dus ik ben naar hem toe gegaan en heb hem verteld dat ik al jaren van hem droom. Maar dat geldt natuurlijk voor alle durskes. Dus ik maakte geen schijn van kans. De buurvrouw was er ook en maakte een foto van ons. Die heeft ze meteen gedeeld op Feestboek en op Twitter. Ging direct viraal. Kom ik thuis, roept Paul naar beneden: ‘Zeg, kust d’n Peer zo lekker?’ Weet je wat ik zei?