top of page

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Verhalenarchief

Archief

Ze speelt met het schuim. Het ging vanzelf. Alles. Ze voelden elkaar feilloos aan. Een glimlach speelt rond haar lippen. Nog nooit vond ze het met iemand zo fijn. Tevreden, voldaan, nee dat dekt de lading niet. Het is veel meer dan dat. Ze had nooit verwacht dat er iemand zou komen met wie ze het fijner vond dan met Levi. Ze was bang dat ze de rest van haar leven hunkerend aan de seks met Levi zou denken. 

 

Lees verder

Hij heeft gelogen. Giselle grijpt het zwaard van Albrecht. Ze hapt naar adem, haar hart gaat tekeer. Ze valt neer en sterft.

 

Ik vraag me af hoe vaak mijn man en ik nog samen naar ballet zullen gaan. Ik begrijp de emotie van Giselle maar al te goed. Fouten zijn menselijk, zelfs die andere vrouw kan ik hem vergeven. Maar voor het liegen is geen excuus. Of wel? Niets gebeurt voor niets.

 

Lees verder

Nu zelfs terwijl hij al bijna tien jaar dood is. Op ieder kruispunt in haar leven laat hij van zich horen. Ze is compleet van slag, zoals altijd wanneer ze hem had gezien.
'Hij had je hoog zitten.'
Ze repeteert de zin. Ze kan het bijna niet geloven. Had hij haar hoog zitten? Ze dacht dat ze slechts een van de vele vrouwtjes voor hem was. 

 

Lees verder

Om haar belezenheid te etaleren en haar kunstje te tonen, zou Joris zeggen. Ze glimlacht door haar tranen heen. Hij heeft gelijk, het ligt er te dik bovenop. De plastic roos van Joris ruikt niet eens, dus het citaat slaat nergens op. That which we call a rose by any other name would smell as sweet. Alsof ze een groot schrijver wordt door de groten der aarde te citeren. Beginnersfout. Of gewoon onkunde. Doer donconstighe gaet die conste verloren. 

 

Lees verder

bottom of page