De roos
verhaal
7 januari 2019
Om haar belezenheid te etaleren en haar kunstje te tonen, zou Joris zeggen. Ze glimlacht door haar tranen heen. Hij heeft gelijk, het ligt er te dik bovenop. De plastic roos van Joris ruikt niet eens, dus het citaat slaat nergens op. That which we call a rose by any other name would smell as sweet. Alsof ze een groot schrijver wordt door de groten der aarde te citeren. Beginnersfout. Of gewoon onkunde. Doer donconstighe gaet die conste verloren. Sylvia begrijpt nog steeds niet wat Joris bedoelde. 'Ik blijf van je houden totdat de laatste roos is verwelkt.' Deze roos verwelkt nooit. Bedoelde hij dat hij altijd van haar zou blijven houden? Of was zijn liefde nep? De roos is immers nep.
De roos is net zo nep als het balkon van Romeo en Julia in Verona. Joris en zij hadden flink gelachen om al die toeristen die het 'echte' balkon van Romeo en Julia kwamen bewonderen. Ze hadden vast niet door dat het een fictieve liefdesgeschiedenis was. Of deden ze de mensen tekort? Heel decadent aten Joris en Sylvia 's avonds een hapje op een terras aan de voet van de Arena. Veel te duur betaald, maar deze avond zouden ze nooit meer vergeten. Op de kaarten voor de opera hadden ze wel bezuinigd. Ze hadden de goedkoopste kaarten en zaten op de stenen trappen. Duizenden jaren geleden zal het plebs daar ook wel gezeten hebben met een harde kont. Aïda was er niet minder prachtig door. Onbegrijpelijk dat er geen versterker aan te pas kwam. Ze was nog nooit ergens geweest met zo'n goede akoestiek. In de buitenlucht nog wel.
Ze speelt met de plastic roos. Dat komt nooit, nooit meer terug. Tranen druppelen vanaf haar wangen op de rode blaadjes. Waarom is hij zomaar opeens naar IJsland vertrokken? Ze hield, nee houdt zoveel van hem. Ze dacht dat het wederzijds was. Word wakker, Sylvia. Voor hem was je slechts vermaak, een vlucht uit zijn vorige relatie. Een echte liefde zou hij een echte roos gegeven hebben.
Lees ook:
