top of page

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Verhalenarchief

Archief

Diepe groeven ontstaan in het papier, maar er vloeit geen inkt uit de pen. De schrijver krast wild heen en weer, hij maakt de vulpen nog kapot. Het verhaal is niet af. Hij heeft net een nieuwe vulling in zijn pen gedaan, dus dat kan het probleem niet zijn. Rotpen! Boos smijt hij de gouden vulpen in een hoek. Direct heeft hij spijt. Het was een cadeau voor zijn eerste boek van zijn jeugdliefde. De schrijver staat op en raapt de pen van de vloer. 

 

Lees verder

‘Heel gezellig altijd. We borrelen iedere maand. Je moet ook eens komen, Cristina.’
‘Wie komen er dan allemaal?’
‘Wisselt. Allemaal schrijvers in ieder geval. En geen gevestigde orde’, zei Sylvia.
‘Vrouwen?’

 

Lees verder

Ze dacht dat er geen einde aan zou komen. Ze trok haar wenkbrauwen op en sperde haar ogen wijd open. Een seconde stopte ze met ademen. Een zee van paarse bloemen stond naast de weg. Alsof het voorjaar was en toch ook weer niet. Een laatste zomergroet bracht de natuur haar. Eva kon er niet rouwig om zijn.

 

Lees verder

‘Je hebt een nieuwe fles?’ Mijn hulp wijst op een van de flessen in de vensterbank. Flessen die nauwelijks leger worden, maar die lijken te schreeuwen dat ik alcoholist ben.
‘Je mag wel proeven’, zeg ik.
Een glimlach verschijnt op haar gezicht, ze kijkt op de klok. ‘Nee, ik moet nog rijden. En het is veel te vroeg voor alcohol.’ Haar mondhoeken zakken naar beneden.
 

Lees verder

bottom of page