Sylvia Visser

‘Heel gezellig altijd. We borrelen iedere maand. Je moet ook eens komen, Cristina.’
‘Wie komen er dan allemaal?’
‘Wisselt. Allemaal schrijvers in ieder geval. En geen gevestigde orde’, zei Sylvia.
‘Vrouwen?’
‘Ook. Iris Houx bijvoorbeeld, maar ze valt op mannen.’ Sylvia Visser lachte, Cristina Danneels was van de vrouwenliefde.
‘Ik kan ook wel een normaal gesprek voeren met een vrouw, hoor. Zonder bijbedoelingen.’
‘Met vrouwen wel.’ Sylvia knipoogde.
‘Die kerels komen me echt de neus uit! Zodra jij mij tagt, krijg ik allemaal van die wanhopige figuren achter me aan. Die denken dat ze me wel even kunnen bekeren.’
‘Ja, die dipcics vind ik ook irritant. En ik val wel op mannen. Maar ik word echt niet vrolijk van de leuter van een wildvreemde vent. Smerig.’

‘Bert van Galen kwam met het idee. Hij vond dat alle schrijvers hun zolderkamertjes maar eens moesten verlaten.’
‘Heeft hij ook die naam bedacht? ‘Orgie der geletterden’, hoe kom je erop?!’
Sylvia grijnsde. ‘Ik geloof dat dat mijn schuld is.’
‘Tuurlijk, echt wat voor jou. Had ik kunnen weten. Waar is die borrel altijd?’
‘In Amsterdam. Bert begrijpt niet dat er buiten de ring ook leven is.’
‘Daar hebben al die Amsterdammers last van’, zei Cristina. ‘Wie komen er nog meer?’
‘Ganimet Hendrison, daar heb je weleens wat van gelezen. Ik heb een verhalencyclus samen met hem geschreven.’
‘Die verhalen in Groningen? Dat hij je verkracht?’
‘Ganimet verkracht mij niet. Jezus, en dat noemt zich dan een schrijver’, zei Sylvia.
‘Jawel, ik kan het me nog goed herinneren. Hij heeft een trauma door een of ander oud lijk dat hem als seksslaaf gebruikte en daarom verkracht hij jou.’
‘Het ene personage verkracht het andere. Nooit begrepen dat je de schrijver en zijn of haar personages niet mag vereenzelvigen?’ Sylvia schudde haar hoofd.