top of page

Verhalen

Verhalenarchief

Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

Dit is bizar. Dezelfde neus, dezelfde teruggetrokken kin, zelfs dezelfde witte huidskleur. Ze werd nooit bruin, hoeveel ze ook in de zon lag. Voorzichtig leg ik mijn vingers op haar gezicht. Alsof ik iets doe wat eigenlijk niet mag. Dit is het gezicht waarmee ik ben opgegroeid. En toch ook weer niet.

 

Lees verder

Ik sprong en ik sprong. Zo hoog mogelijk. Ik zweefde door de lucht. Van mijn moeder mocht ik niet op het bed springen. Zo had ik al eens eerder een lattenbodem kapot gemaakt. Daarom zat er nu een spiraal in mijn bed, dus ik zou niet weten waarom het niet zou mogen. Het vliegen gaf me het gevoel van vrijheid.

 

Lees verder

Swipend tovert hij een foto van hem met Heleen van Royen tevoorschijn. Ze zitten in de Stadsschouwburg op de trap tijdens het Boekenbal. Naar dit elitaire feestje zou ik ook graag een keer gaan. Tot op heden heb ik echter geen uitnodiging mogen ontvangen. Hij probeert duidelijk indruk op me te maken met dit kiekje. En eerlijk gezegd lukt dat ook wel een beetje. Maar dat ga ik hem natuurlijk niet vertellen.

 

Lees verder

Dit is het dan. Opeens ben ik helemaal alleen. Nou ja, op een paar huisgenoten na dan. Mijn moeder trekt de deur van mijn jaren-30-woning achter zich dicht. Door de ramen kijk ik hoe ze naar de auto loopt. Ik ben me er zeer bewust van dat dit een mijlpaal is in mijn leven. De afsluiting van mijn jeugd.

 

Lees verder

bottom of page