Meisje, ga even zitten
verhaal
25 september 2015
Dit is bizar. Dezelfde neus, dezelfde teruggetrokken kin, zelfs dezelfde witte huidskleur. Ze werd nooit bruin, hoeveel ze ook in de zon lag. Voorzichtig leg ik mijn vingers op haar gezicht. Alsof ik iets doe wat eigenlijk niet mag. Dit is het gezicht waarmee ik ben opgegroeid. En toch ook weer niet.
Dit gezicht heeft grotere oren. En in plaats van haar oprechte, stralende, blauwe ogen kijken bruine de wereld in. Ik laat mijn vingers over haar huid glijden. Van wie eigenlijk? Mijn zusje, deze vrouw?
Ik kan nog steeds niet bevatten wat er gebeurd is. Het is nog maar zo kort geleden dat we samen lachten, wijn dronken, ruzie maakten. En nu… Ik snap niet dat dit juist haar moest overkomen. Ze reed altijd zo netjes. Nooit te hard, geen alcohol in het verkeer, zeker niet door rood. Wat heeft haar bezield? Ze reed die weg vrijwel dagelijks. En ze wist van de vele ongevallen daar. Ik kan niet begrijpen dat ze daar is gaan inhalen.
‘Meisje, ga even zitten’, zei mijn vader aan de telefoon.
Ik wist meteen dat het foute boel was.
‘Wat is er?’, riep ik.
‘Myrte heeft een ongeluk gehad.’
Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Mijn vader huilde. Hij huilde nooit.
‘Ze heeft het niet overleefd.’
Ik kon niet huilen. Ik kon niet praten. Niet ademen. Ik kon niks meer.
Deze vrouw is aangevallen door een Herder. Het kan raar lopen. Mijn zusje was een ontzettende dierenliefhebber. Ze vond dieren liever dan mensen. En als een beest toch een keer uithaalde naar een mens, vond ze dat nooit de schuld van die hond of kat. De mensen hadden het dier gewoon niet begrepen.
‘Van nature doet zo’n beest dat niet. Een hond bijvoorbeeld zal altijd vluchten als hij kan’, zei ze dan.
Heftige discussies voerden we daarover. Ik was het niet met haar eens. Sommige dieren zijn gewoon vals.
‘Door mensen vals gemaakt’, zei ze.
Er viel niet tegen te argumenteren.
Mijn ouders stemden meteen toe toen de vraag kwam. Ik was woest op ze. Misschien ben ik wel een heel slecht mens. Niet dat ik het deze vrouw niet gun, hoor. Maar het is gewoon van mijn zusje. Mijn vader en moeder vinden het mooi dat een deel van Myrte zo voortleeft. Ik vraag me af of er nu ook andere eigenschappen voortleven. Misschien haar dierenliefde. Als deze vrouw ooit weer van honden kan houden, dan weet ik het zeker.
Lees ook:
