De afsluiting van mijn jeugd

verhaal

4 september 2015

Samen met drie nieuwe studiegenoten kom ik thuis. Ik heb een superavond gehad. Nog even afpilsen.
                ‘Biertje?’
                ‘is de paus katholiek?’
Mark lacht luidkeels om zijn eigen grap. Sofie en Martijn doen met hem mee.
                ‘Ssst. Mijn huisgenoten slapen.’
                ‘O sorry. Hé, ik heb zin in friet en ik zie daar een frietpan’, zegt Martijn.
                ‘Oké, maar wel zachtjes.’
Mark tilt de pan van het keukenkastje.
                ‘Kom, we wachten op mijn kamer tot hij warm is.’

                ‘Waar heb je de friet liggen?’, vraagt Mark na tien minuten.
                ‘In de keuken in de vriezer.’
We lopen erheen. Het hele huis stinkt naar frietvet. Ik ben vergeten de afzuigkap aan te zetten. Het vet spat op als de bevroren friet erin gaat. Opeens staat Annabel in de keuken in haar lila pyjama met Minnie Mouse.
                ‘Wil je ook friet?, vraagt Sofie.
                ‘Nee, ze denkt dat je hersencellen daarvan afsterven’, zegt Mark.
                ‘Ja, en zij kan het weten. Haar vaderrr is neuroloog’, reageert Sofie.
Ze schateren. Ook ik kan een grijns niet onderdrukken. Annabel gaat terug naar haar kamer.

Dit is het dan. Opeens ben ik helemaal alleen. Nou ja, op een paar huisgenoten na dan. Mijn moeder trekt de deur van mijn jaren-30-woning achter zich dicht. Door de ramen kijk ik hoe ze naar de auto loopt. Ik ben me er zeer bewust van dat dit een mijlpaal is in mijn leven. De afsluiting van mijn jeugd.
Mijn kamer is lichtgeel gesausd en er ligt grijze vloerbedekking waar je niets op ziet. Niet echt mijn smaak, maar mijn huisbaas heeft het zo opgeleverd. De deuren van de inbouwkasten zijn geschilderd in hetzelfde foeilelijke geel. Op de schouw staan foto’s van mijn vrienden. Natuurlijk geen kiekjes van mijn ouders, dat vind ik voor schut. Ik steek de waxinelichtjes op de salontafel aan. Met een glas rode wijn toost ik op een nieuw begin. Party for one.

Er wordt geklopt en het hoofd van Annabel verschijnt om de hoek van de deur.
                ‘Lust je ook een glaasje wijn?’, vraag ik.
                ‘Een klein beetje. Ik drink eigenlijk niet.’
Wat een suf wijf. Dat kan nog gezellig worden.
                ‘Je hoeft het voor mij niet te doen, hoor’, zeg ik.
                ‘Een klein slokje kan wel.’
Ik schenk een half glas voor haar in.
                ‘Wil je een sigaret?’
                ‘Volgens mijn vaderrrr’, zegt ze met een aangeleerde Kinderen voor Kinderen-r, ‘sterven je hersencellen af door roken. Mijn vaderrr is neuroloog.’
                ‘Einstein was een kettingroker.’

Lees ook:

Swipend tovert hij een foto van hem met Heleen van Royen tevoorschijn. Ze zitten in de Stadsschouwburg op de trap tijdens het Boekenbal. Naar dit elitaire feestje zou ik ook graag een keer gaan. Tot op heden heb ik echter geen uitnodiging mogen ontvangen. Hij probeert duidelijk indruk op me te maken met dit kiekje. En eerlijk gezegd lukt dat ook wel een beetje. Maar dat ga ik hem natuurlijk niet vertellen.

Een cappuccino met een hartje van cacao serveerde hij me. Erg over the top, maar ik smolt. Hij was zo charmant. Hij bracht me naar huis en op de brug vouwde hij zijn handen om mijn gezicht. Mijn maag draaide zich langzaam om. Mijn benen werden week. Ik moest me wel aan hem overgeven.

Twee extra kinnen kwabben onder haar gezicht. Haar buik puilt vooruit alsof ze in verwachting is. Haar rimpels en grijze haren verraden echter dat ze niet zwanger kan zijn. Vroeger was ze een bezig bijtje; altijd druk in huis of in de moestuin. Met haar magere vingers dopte ze de boontjes sneller dan je ogen konden volgen. Ze verbouwde de lekkerste radijsjes en ze kookte de heerlijkste groentesoep. Oma’s groentesoep.

Meisjes waren we, maar keurige meisjes. We speelden met Barbie-poppen en we hinkelden op het plein. We lazen de Tina, zaten op muziekles en droomden van een eigen paard. We waren meisjes en wisten niet beter dan dat het nooit voorbij zou gaan.

Ik moet niet zo raar doen. Het is gewoon een student die net uit de Engel komt. Hij is natuurlijk bepaald niet nuchter meer, maar wie wel als hij rond deze tijd uit de Engel rolt. Je gaat er alleen heen als je straalbezopen bent en nog steeds niet gescoord hebt.

Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

De afsluiting van mijn jeugd

4 september 2015