Sylvia Visser

Afgelopen week ontdekten Vietnamese boeren in de jungle twee mannen die daar al sinds de Vietnamoorlog woonden. De mannen, een vader en een zoon, vluchtten in 1973 de jungle in nadat hun huis was verwoest door oorlogsgeweld. De vader is 82 jaar en de zoon 41. De zoon heeft dus slechts een jaar van zijn leven in de bewoonde wereld doorgebracht. De vader spreekt een stammentaal, maar de zoon kan slechts een paar woorden zeggen. Als taalkundige vraag ik me daarom direct af of de zoon een wolfskind is.
                Nee, niet alle wolfskinderen worden zoals de stichters van Rome volgens de legende door een wolvin gezoogd. Een wolfskind, wild child in het Engels,  is een kind dat opgroeit zonder normaal menselijk contact. Genie is waarschijnlijk het bekendste voorbeeld van een modern wolfskind. Zij leefde haar hele leven in afzondering, vastgebonden op een po-stoel, en werd op dertienjarige leeftijd gevonden. Het enige Nederlandse wolfskind stamt uit 1717, het Kranenburgse meisje. Zij werd door boeren in Kranenburg gevangengenomen nadat ze jarenlang alleen in de wildernis had geleefd.
                Genie en het Kranenburgse meisje konden niet of nauwelijks praten, zij konden slechts losse klanken  of een enkel woord uitbrengen. Het is niet bekend hoe het verder is gegaan met het Kranenburgse meisje. Talloze onderzoekers hebben zich op Genie gestort. Genie heeft veel woorden bijgeleerd. Het is echter nooit gelukt haar normale zinnen te laten construeren. Misschien doordat de kritische periode, de jaren waarvan men denkt dat die cruciaal zijn voor het leren van taal, al voorbij was toen ze werd gevonden. Misschien door onjuiste begeleiding. Dat zal wel onderwerp van discussie blijven.
                Nu vraag ik me dus af of met de Vietnamese zoon hetzelfde aan de hand is als met Genie en met het Kranenburgse meisje. En de vader dan? Die zal toch wel met zijn zoon gesproken hebben? Hoe kan het dat deze 41-jarige man geen taal beheerst?