Sylvia Visser

Een bekende schrijfster wond zich onlangs enorm op over het taalgebruik van de coaches in ‘The voice of Holland’. ‘Ik ben gedraaid’, zeiden de coaches. ‘Als een varken aan het spit’, reageerde de schrijfster. Nu kan ik hier een hele taalkundige verhandeling gaan houden dat er best iets te zeggen valt voor ‘ik ben gedraaid’, maar ik vraag me af waarom de schrijfster zich er zo over opwindt. Maken we niet allemaal taalfouten? En zijn het eigenlijk wel fouten?
                 ‘Enigste’, ‘Me vader’ en ‘is’ in plaats van ‘eens’. Ik hoor en lees het regelmatig in mijn omgeving. En eerlijk is eerlijk, dergelijke ‘taalfouten’ ontsnappen ook niet zelden aan mijn lippen. Op de middelbare school verbaasde ik me erover dat mijn leraar Nederlands steeds ‘hun’ als onderwerpsvorm gebruikte. Tegenwoordig vermoed ik dat hij taalkundige was. Taalkundigen hebben een aversie tegen schoolmeesterswijsheden. Volgens taalkundigen maken taalgebruikers de taal. De regeltjes van schoolmeesters hebben daar niks mee van doen.
                Dus zijn die taalfouten eigenlijk wel fouten? Wie bepaalt wat goed of fout is? Mijn mening als taalkundige zal duidelijk zijn, maar tegelijkertijd vraag ik me af of het aan taalkundigen is om te bepalen dat taalgebruikers de taal maken. Ook ik hoor in mijn hoofd wel eens het stemmetje van de schoolmeester. Sterker nog, ik ben er zelf een geweest. Een beetje schizofreen kun je me dus wel noemen. De schoolmeester in mij zet een dikke, rode streep door ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord, terwijl de taalkundige in mij fluistert dat ‘me’ hier best goed is omdat het vaak gezegd wordt.
                Youp van ’t Hek zei eens over het gezegde ‘over smaak valt niet te twisten’: ‘Als je nou ergens over moet twisten…’ Geldt hetzelfde niet ook voor taal? En wordt het geen grote puinhoop als we de taalgebruikers de norm laten bepalen? Weten hun het echt beter als de schoolmeesters?