Sylvia Visser

Wanneer de debuutroman van Iris Houx net zo hilarisch is als de gastblog Naam en schaam die ze voor me schreef, dan belooft het boek een pageturner te zijn. Ik zal het zeker lezen zodra het in mei 2016 verschijnt. Haar debuut zet mij wel aan het denken. Moet ik niet ook? Als kind droomde ik al ooit een boek te schrijven.
                Nou kan ik die wens heel eenvoudig in vervulling laten gaan door mijn columns of verhalen te bundelen. Tataa een boek van Sylvia Visser! Maar dat is niet wat ik bedoel. Mijn jeugddroom is een roman of toch ten minste een novelle van mijn hand. Ik kan niet doodgaan voor ik zo’n boek heb geschreven. Een goede reden om het nog even uit te stellen.
                Ik heb heus weleens een poging gewaagd, maar heel ver ben ik nooit gekomen. Kort en krachtig is mijn sterke kant en dat is een roman niet bepaald. Voor mijn gevoel verzandt zo’n lange tekst algauw in oeverloos gezwam. Uit mijn nek kletsen doe ik liever in een paar honderd woorden. Moet ik daarna daadwerkelijk iets zinnigs gaan schrijven? Problematisch is ook dat je geduld moet hebben als je een boek wilt schrijven. Dat ontbeer ik namelijk volledig. Het duurt lang voor een roman af is en voordat je interactie hebt met je lezers. Nee, dan is het toch veel leuker om te bloggen of online korte verhalen te schrijven.
                En ja, ik kan heus nog wel meer argumenten bedenken om het niet te doen. Tenzij je de nieuwe J.K. Rowling of E.L. James schrijft, verdien je er niet eens een droge boterham mee. Ik zou wel gek zijn als ik zoveel uur zou ploeteren voor slechts een grijpstuiver. Dus ik kan maar beter geen boek schrijven. En ik ben dan ook helemaal niet jaloers op Iris Houx. Iris, ik vind het lullig voor je dat je zoveel tijd hebt verspild.