Sylvia Visser

Nog iets meer dan een maand en dan woon ik in een idyllisch huisje in Zuid-Italië, vlakbij de Middellandse Zee. Ondergedompeld in de Italiaanse cultuur, midden tussen de temperamentvolle Italianen. Wel even wennen voor een nuchtere Hollandse zoals ik.
                Om kennis te maken met andere culturen hoef je echter niet zo ver weg. Als achttienjarig Bosch meisje verhuisde ik naar de andere kant van het land en maakte kennis met de Groningse cultuur. Natuurlijk, Bosschenaren hebben hun eigenaardigheden. Menig Nederlander geeft je een knal voor je kop als je zegt: ‘Tot maandag, kut!’ Een Bosschenaar daarentegen vindt het aardig dat je hem een prettig weekend wenst.
                Ook Groningers houden er wonderlijke beleefdheidsvormen op na. In de supermarkt moest ik 5,10 afrekenen. Ik gaf een tientje en vroeg de caissière of ze er een dubbeltje bij wilde hebben. Ze keek een beetje wezenloos langs me heen door het raam naar buiten en antwoordde op zeurderige toon: ‘Mag wel.’ Ik had toen nog niet door dat dat Gronings is voor ‘ontzettend graag, mevrouw, dat komt me heel goed uit.’
                 ‘Jij bent een vreemde’, kreeg ik al snel te horen toen ik na mijn studie tussen de Spakenburgers ging wonen. Ik was behoorlijk verontwaardigd. Mij raar vinden is één ding, maar om me dat recht in mijn gezicht te vertellen, getuigt wel van bijzonder weinig manieren. Wist ik veel dat Spiekendorpers daarmee bedoelen dat je geen Spakenburger bent, dat je ‘van buiten de plaats’ komt.
                In Italië moet ik nog veel meer leren over de cultuur, meer dan alleen de taal. Waarom toeteren Italianen bijvoorbeeld continu tijdens het rijden terwijl ze het geen enkel probleem vinden als ze driedubbel zijn ingeparkeerd? En wat moet ik doen als een aantrekkelijke, gespierde Zuid-Italiaan aanbiedt deze blondine te beschermen? Ik weet het niet meer, er was iets met Cosa Nostra en beschermingsgeld.