Home
Boek
Verhalen
Blog
Thema's
Over Sylvia
Contact
Meer
Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Archief
25 oktober 2017
Over onflatteuze beugels onder mijn rokje hoef ik me geen zorgen meer te maken. Elk nadeel heeft zijn voordeel, zullen we maar zeggen. De revalidatiearts, de instrumentmaker en de fysiotherapeut keken verbijsterd hoe ik liep met de nieuwe beugels om mijn onderbenen. Alledrie hadden ze verwacht dat ik er beter door zou lopen, dat ik met de beugels beter mijn voeten zou kunnen afwikkelen. En zelf had ik inmiddels al mijn hoop op die hulpmiddelen gevestigd. Tranen van teleurstelling stroomden dan ook over mijn wangen. Wat zou me nu nog kunnen helpen om beter te lopen?
Lees verder
11 oktober 2017
Chagrijnig ben ik omdat de zon niet schijnt. Boos omdat de lucht grijs is. Woedend omdat het waait. En werkelijk furieus omdat mijn kopje op de grond kapot is gevallen. De hele wereld is vandaag tegen mij. Zoveel is me wel duidelijk. Waarom alles en iedereen me in de steek laat, begrijp ik alleen niet. Zo onsympathiek, onwelriekend of ongezellig ben ik toch niet? Ik groet altijd vriendelijk, douche me iedere dag en op een feestje kun je mij er best bij hebben. Dus het is mij een groot raadsel welk onverlaat de elementen tegen mij heeft opgezet.
18 oktober 2017
Een stapel pillen waar je u tegen zegt, neem ik iedere ochtend. Geen zware medicatie, maar tal van vitamines en mineralen. Mijn lichaam blijkt lang niet alle voedingsstoffen goed op te nemen, dus zijn supplementen onontbeerlijk. Toen ik deze aanvullingen op mijn voeding begon te slikken, moest ik ook figuurlijk wel even slikken. Het confronteerde mij er immers mee dat ik niet gezond ben. Een andere, grote confrontatie met mijn ziek zijn, was het moment dat ik mijn rollator kreeg. Ik haatte het ding. Nee, ik moet schrijven: ik haat het ding. Maar ik moet hem accepteren. Zonder zou ik helemaal niets kunnen.
4 oktober 2017
Sterke, stoere mannen paraderen met zware balken in mijn achtertuin. Een betere inspiratiebron kan een schrijfster zich niet wensen. Spontaan verschijnen beelden van een oude Coca Cola light-reclame. Enkele kantoortrutjes vergaapten zich voor het raam aan het lijf van een bouwvakker die zich ontdeed van zijn shirt. In slow motion opende hij een blikje Coca Cola light en dronk het leeg. Je mond viel spontaan open bij het zien van al die spieren. Van dat lekkere, sterke lichaam.
