Sylvia Visser

Vanaf de brugklas maakten mijn docenten me lekker met de mooiste, wildste, spannendste verhalen. In 5 vwo was het dan eindelijk zover: ik mocht op Rome-reis. Sigaretjes rokend op het balkon van de trein (niet meer denkbaar in deze tijd) en luisterend naar de prachtigste verhalen van onze docent doorkruisten we het Duitse en Zwitserse landschap. Vanaf het centraal station van Rome zeulden we met onze koffers naar het hotel met de typisch Italiaanse luiken.
                Overdag bekeken we hoogtepunten als het Forum Romanum, het Pantheon en het Colosseum, maar  ’s avonds begon voor ons het echte leven pas. Dan gingen we net als veel andere middelbare scholieren naar de Trevi-fontein. Alcohol mochten we er niet drinken van onze docenten, maar een fles wijn is makkelijk verstopt. Veel te vroeg naar onze zin moesten we weer terug naar het hotel. We kletsten nog wat na met enkele Italianen die in het hotel werkten. Ze vroegen mij en een paar andere meiden of we zin hadden om ’s nachts mee Rome in te gaan. Dat hoefde je ons natuurlijk geen twee keer te vragen.
                Heel braaf gingen we naar onze kamer toen de docenten ons dat verzochten. Op onze kamer giechelden we opgewonden over hoe we het hotel uit zouden sneaken. Een kamergenootje vond het maar niets en dreigde het aan de docenten te verraden. Gelukkig zag ze van haar plannen af toen we haar uitlegden dat we haar dan aan haar enkels uit het raam moesten hangen en vastgebonden op bed zouden moeten martelen.
                In het holst van de nacht verlieten we het hotel en stapten bij de Italianen in de auto. Tot onze grote verbazing namen ze ons niet mee naar een kroeg, maar naar een bakker. Een goed Italiaans gebruik, zo heb ik mij laten vertellen. Vervolgens gingen we naar een uitkijkpunt waar de contouren van de Trevi-fontein en de Sint Pieter twinkelden in de nacht: the place of the lovers. Een knappe, donkerharige Italiaan kwam naast me zitten op een bankje en al snel waren we verstrengeld in een innige kus. Roma is niet voor niets een anagram van Amor. Toen we opstonden, vielen we van schrik direct weer neer op het bankje. Je voelt er niets van, maar doe mij toch maar een Hollandse vent van 1.90 m. Of zouden de Italianen ook in andere maten leverbaar zijn?