Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Naar het schermpje van mijn telefoon staren was stukken minder wanhopig dan hem appen. Ik textte hem niet. De seconden tikten weg, de minuten, de uren. Een dag lang hoorde ik niets van hem. Een hele dag lang. Ik wist het zeker, hij vond me bij nader inzien toch niet leuk. Na onze date was hij verder gaan tinderen en had iemand anders leren kennen. Of hij vond me gewoon niet mooi of slim of sympathiek genoeg.
‘Poten bij je!’ Mijn ene zusje ramde het andere met haar elleboog.
‘Jongens, hou eens op’, zei mijn moeder en fronste haar wenkbrauwen.
‘Ja, maar zij duwt met haar elleboog in mijn arm’, zei mijn ene zusje.
‘Daar heb je gelijk in’, zei mijn moeder, ‘dat moet ze ook niet doen.’
Mijn zusjes zaten naast elkaar aan tafel en brachten elkaar op hardhandige wijze tafelmanieren bij.
Het fragiele gouden hartje om mijn hals liet ik over zijn ontblote borst glijden. ‘Het is een nacht die je normaal alleen in films ziet.’ Guus Meeuwis die toen op een stond, klonk vanuit het feestgedruis beneden. Op mijn zestiende verjaardag vierde Sander het feest voor zijn twintigste verjaardag. En ik mocht komen, terwijl ik slechts het vriendinnetje van zijn kleine zusje was.
Met mijn fiets aan de hand zwaaide mijn vriendin mij uit. Zeven vette jaren lagen achter mij. Mijn fiets paste niet meer in het verhuisbusje, dus die gaf ik aan mijn vriendin. Toevallig had ik op het moment van mijn verhuizing een fiets, want die was in Groningen meestal gestolen. Geen nood aan de vrouw echter, voor een tientje kocht je zo een andere bij een junk op de Grote Markt.