top of page

Blog

Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.

Archief

Archief

Een nieuw begin
Een nieuw begin

27 maart 2024

Een poes en een kater
Een poes en een kater

20  maart 2024

Ik hou van symboliek. Een ouroboros, Oudgrieks voor staarteter, wilde ik van mijn oude trouwring en verlovingsring laten maken. Een slang die in zijn eigen staart bijt en dus zichzelf opeet. Symbool van de eeuwige cyclus, het nieuwe kan niet zonder het oude bestaan. Een prachtige manier om mijn oude ringen en de steentjes uit mijn oude verlovingsring met me mee te dragen. Ik ging dus naar de juwelier. Hij kon en wilde het hangertje van de ouroboros wel voor me maken. Voor 1500 euro. Zoveel hou ik nou ook weer niet van symboliek.

​

Lees verder

   ‘Het kost 600 tot 800 euro’, zei de dierenarts midden in de energiecrisis.

Mijn ogen werden groot. Dat geld had ik eenvoudigweg niet. En 800 euro om het tandsteen van je kat weg te laten halen, dat zijn toch geen normale bedragen meer. Mijn eigen tandarts is vele malen goedkoper. Het tandsteen hoefde niet direct verwijderd te worden, maar het moest wel een keer. Bij gebrek aan financiële middelen besloot ik het dan ‘wel een keer’ weg te laten halen. Een slecht vrouwtje voelde ik me. Als je niet voor een huisdier kunt zorgen, moet je geen huisdier nemen.


Lees verder

Een vrouw, een vrouw
Een vrouw, een vrouw

6 maart 2024

Huilend lag ik op de grond naast het alarm in de badkamer; ik kon het niet inschakelen. Dat gebeurt regelmatig, doordat ik net te ver weg ben van het alarm zoals nu of doordat mijn handen het weer eens niet doen en ik dus het alarm niet kan bedienen. Gelukkig zijn daar anno 2024 goede oplossingen voor. Ik roep mijn telefoon: ‘Hé Siri, bel Fokus.’ Een zorgmedewerkster van Fokus, de organisatie die mij verzorgt, neemt de telefoon op.

   ‘We mogen je niet helpen als je het alarm niet inschakelt.’


Lees verder

‘Jawel, dat doe ik echt’, beloofde ik. Geen idee waarom. Ik was zestien en had een bijbaantje in de slagerij van de Nettorama. Ik vond het vreselijk en nam dus al na vier weken ontslag. Ik ging weer in een kledingzaak werken, dat paste beter bij mij. Een collega van de slagerij die ontslag nam na een dienstverband van vele jaren, trakteerde iedereen op gebak. Kennelijk was dat gebruikelijk. Ik wilde dus ook trakteren, maar ik had geen tijd gehad om gebak te halen op mijn laatste dag. Ik beloofde dat ik het later nog een keer zou komen brengen, maar dat deed ik nooit.

​

Lees verder

bottom of page