Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

  • Home

  • Boek

  • Verhalen

  • Blog

  • Thema's

  • Over Sylvia

  • Contact

  • Meer

    Naar het gekkenhuis
    Delen
    Potje met vet

    verhaal

    21 augustus 2015

                    ‘Oma!’, roep ik ten einde raad.
    De verpleegster stopt met het voeren van  de kale man en legt haar hand op oma’s schouder.
                    ‘Mevrouw de Vreugt, er is bezoek voor u. Uw kleinzoon.’
    Nu slaat ze haar ogen op. Ik glimlach.
                   
                    ‘Dag, oma. Kent u me nog?’
    Ik zit op mijn hurken bij haar stoel. Ze kijkt me aan met een glazige blik.
                    ‘Ik ben het, Jeroen.’
    Ik zie nog geen herkenning in haar ogen.
                    ‘Weet u nog, oma, dat u mij vroeger altijd van die kleine, rode doosjes met rozijntjes gaf? Die vond ik zo lekker.’
    Ze trekt haar mondhoeken op van oor tot oor. Ik zie een twinkeling in haar ogen. Ik geloof dat ze zich mij nu toch kan herinneren.
                    ‘Die rozijntjes kocht ik ook altijd. Die gaf ik aan de kleinkinderen.’
                    ‘Ja, precies. Die gaf u aan mij.’
    Ze trekt haar wenkbrauwen op.
                    ‘Heb ik u ooit rozijntjes gegeven?’
                    ‘Ja, toen ik klein was.’
                    ‘Nee hoor, meneer, alleen mijn kleinkinderen kregen rozijntjes van mij.’

    Twee extra kinnen kwabben onder haar gezicht. Haar buik puilt vooruit alsof ze in verwachting is. Haar rimpels en grijze haren verraden echter dat ze niet zwanger kan zijn. Vroeger was ze een bezig bijtje; altijd druk in huis of in de moestuin. Met haar magere vingers dopte ze de boontjes sneller dan je ogen konden volgen. Ze verbouwde de lekkerste radijsjes en ze kookte de heerlijkste groentesoep. Oma’s groentesoep.
                    Nu is ze zeker twintig kilo zwaarder en staart ze wezenloos voor zich uit. Ze heeft niet eens in de gaten dat ik ben binnengekomen. Met wat andere bejaarden, die ook niet reageren op de buitenwereld, zit ze aan een tafel. Naast elkaar, maar zonder communicatie tussen hen. Of je moet ‘Potje met vet’ dat een vrouw heel hard zingt, onder interactie scharen. Een verpleger probeert de zingende vrouw tot stilte te manen door zijn hand op haar onderarm te leggen. Ik geloof dat ik dat mens een prop in haar mond zou duwen.

     

    Ik ben hier lang niet geweest. Te lang. Drie maanden? Vier? Gelukkig merkt oma het niet meer. Ik loop naar haar toe. De kale man naast haar krijgt eten van een verpleegster. Van iedere lepel die de zuster in zijn mond stopt, laat hij de helft weer naar buiten lopen. Zijn kin is oranje van de gepureerde wortels.

     

    ‘Dag, oma.’
    Ze zegt niks. Geen glimlachje. Ze knippert niet eens met haar ogen.
                    ‘Oma’, zeg ik iets harder in de hoop dat ik nu wel tot haar doordring. Maar het maakt niet uit. Met diezelfde doodse blik blijft ze voor zich uit staren. Haar ogen zijn gebroken. Van die ooit zo levenslustige vrouw is niets meer over.

    Lees ook:

    Tussen haar tieten
    Tussen haar tieten
    Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.
    Revalidatiecentrum
    Revalidatiecentrum
    ‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
    Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’
    De verwondering van een kind
    De verwondering van een kind
    Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.
    Nova
    Nova
    Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.
    Het mooiste kerstcadeau
    Het mooiste kerstcadeau
    Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.
    Haar man
    Haar man
    Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.
    Zijn ochtenderectie
    Zijn ochtenderectie
    'Mijn man wil überhaupt niet. Soms denk ik dat hij een ander heeft.’
    ‘Wat klote voor je!’, riep Bowien.
    ‘Ja, nogal. Denk je dat je het kunt proeven als hij met een of andere goedkope slet neukt?’
    ‘Dat hoop ik niet. Hoezo?’
    ‘Laatst vond ik hem vies smaken toen ik hem pijpte. Ik vond hem vroeger altijd lekker.’
    Puberbrein
    Puberbrein
    ‘Laat me niet lachen! Dat geloof je zelf toch zeker ook niet?’
    ‘Nee, echt. Ik maak geen grapje.’
    ‘Kom op, zeg. Ik herinner me dat jij nog sliep als ik je om vijf uur ’s middags belde. Zeven uur ’s avonds soms trouwens ook wel.’
    ‘Ja dahaag. Dat is twintig jaar geleden of zo.’
    ‘Ja, maar jij kunt dus echt wel uitslapen.’
    ‘Toen, ja. Maar nu niet meer. Ik ben tegenwoordig altijd om acht uur wakker zonder wekker. Negen uur als ik mazzel heb.’
    ‘Ik geloof er niks van. Jij sliep altijd.’
    Heel veel verdriet
    Heel veel verdriet
    ‘Jongens, vandaag staat seksuele voorlichting op het programma.’ Met zijn krijtje schrijft hij de woorden op het schoolbord. Gegniffel klinkt uit de klas. De meisjes grijnzen en de jongens schuiven met hun stoelen. Daan geeft Julian een duw in zijn rug. Amon glimlacht. Seks is een lastig onderwerp als je twaalf bent. Ruben schreeuwt heel hard: ‘Neuken!’ De leraar staart hem strak aan en trekt zijn wenkbrauwen op. Ruben slaat zijn ogen neer. Amon recht zijn rug en kijkt het lokaal rond. ‘Nu weer
    La prima volta
    La prima volta
    Een plasje ligt onder haar stoel op het Campo San Polo. Ze likt aan haar gelato, haar ijsje. Cioccolato e fragola zijn haar lievelingssmaken. Van Os schiet weer in de lach als hij kijkt naar de natte slierten die aan haar gezicht plakken.
    Tussen haar tieten
    Tussen haar tieten
    Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.
    Revalidatiecentrum
    Revalidatiecentrum
    ‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
    Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’
    De verwondering van een kind
    De verwondering van een kind
    Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.
    Nova
    Nova
    Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.
    Het mooiste kerstcadeau
    Het mooiste kerstcadeau
    Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.
    Haar man
    Haar man
    Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.
    Zijn ochtenderectie
    Zijn ochtenderectie
    'Mijn man wil überhaupt niet. Soms denk ik dat hij een ander heeft.’
    ‘Wat klote voor je!’, riep Bowien.
    ‘Ja, nogal. Denk je dat je het kunt proeven als hij met een of andere goedkope slet neukt?’
    ‘Dat hoop ik niet. Hoezo?’
    ‘Laatst vond ik hem vies smaken toen ik hem pijpte. Ik vond hem vroeger altijd lekker.’
    Puberbrein
    Puberbrein
    ‘Laat me niet lachen! Dat geloof je zelf toch zeker ook niet?’
    ‘Nee, echt. Ik maak geen grapje.’
    ‘Kom op, zeg. Ik herinner me dat jij nog sliep als ik je om vijf uur ’s middags belde. Zeven uur ’s avonds soms trouwens ook wel.’
    ‘Ja dahaag. Dat is twintig jaar geleden of zo.’
    ‘Ja, maar jij kunt dus echt wel uitslapen.’
    ‘Toen, ja. Maar nu niet meer. Ik ben tegenwoordig altijd om acht uur wakker zonder wekker. Negen uur als ik mazzel heb.’
    ‘Ik geloof er niks van. Jij sliep altijd.’
    Heel veel verdriet
    Heel veel verdriet
    ‘Jongens, vandaag staat seksuele voorlichting op het programma.’ Met zijn krijtje schrijft hij de woorden op het schoolbord. Gegniffel klinkt uit de klas. De meisjes grijnzen en de jongens schuiven met hun stoelen. Daan geeft Julian een duw in zijn rug. Amon glimlacht. Seks is een lastig onderwerp als je twaalf bent. Ruben schreeuwt heel hard: ‘Neuken!’ De leraar staart hem strak aan en trekt zijn wenkbrauwen op. Ruben slaat zijn ogen neer. Amon recht zijn rug en kijkt het lokaal rond. ‘Nu weer
    La prima volta
    La prima volta
    Een plasje ligt onder haar stoel op het Campo San Polo. Ze likt aan haar gelato, haar ijsje. Cioccolato e fragola zijn haar lievelingssmaken. Van Os schiet weer in de lach als hij kijkt naar de natte slierten die aan haar gezicht plakken.
    • Grey Facebook Icon
    • Grey Twitter Icon
    • Grey LinkedIn Icon
    • Grey Tumblr Icon
    • Grey Pinterest Icon
    • Grey YouTube Icon
    • Grey Instagram Icon

    © 2013 - 2021 Sylvia Visser All rights reserved

    • Grey Facebook Icon
    • Grey Twitter Icon
    • Grey LinkedIn Icon
    • Grey Tumblr Icon
    • Grey Pinterest Icon
    • Grey YouTube Icon
    • Grey Instagram Icon