Nooit meer
verhaal
28 augustus 2015
Een cappuccino met een hartje van cacao serveerde hij me. Erg over the top, maar ik smolt. Hij was zo charmant. Hij bracht me naar huis en op de brug vouwde hij zijn handen om mijn gezicht. Mijn maag draaide zich langzaam om. Mijn benen werden week. Ik moest me wel aan hem overgeven.
Als een veertje tilde hij me op. Mannen tillen mij nooit op; ik ben geen Barbiepopje. Hij keek me aan met zijn indringende ogen en zong voor me: ‘She may be the face I can’t forget.’ Het was perfect. Te perfect.
‘Jij wilde mij niet.’ Zijn stem klinkt verwijtend.
Ik frons mijn wenkbrauwen. Voor hem toch geen reden om mij nu niet te willen.
‘Nee, niet 1-1’, zegt hij.
Lul. Door het niet te zeggen zegt hij het toch even.
‘Dat we altijd aan elkaar zouden blijven denken. Je had gelijk', zeg ik.
‘Ik heb een vriendin, Saskia. Ben echt gelukkig met haar. Ik wil dit niet verprutsen.’
Ik vraag me af of ze echt bestaat. Misschien heeft hij haar wel verzonnen om zich tegen mij te wapenen. Het is niks voor hem zo’n langeafstandsrelatie. Hij wilde juist altijd bij elkaar zijn. Zo erg dat ik er gek van werd. Ik had ruimte nodig toen, maar die kon hij me niet geven.
‘Samenwonen. Ja, ik had ooit gehoopt dat dat met jou zou zijn.’
Ik geloof mijn oren niet. Ik zie mezelf nog zitten op mijn balkon. Wegdromend over een huwelijk met hem. Ik dacht dat hij het allemaal niet zo serieus meende. Dat ik gewoon een van de vele vrouwtjes was.
‘Maar ik wil het niet meer. Nooit meer. Met niemand.’ Hij kijkt me strak aan.
Alsof mij dat afschrikt. Ik geloof hem niet. Hij kijkt me te nadrukkelijk aan.
‘Ik wil je, Tristan.’
Ook nu weer is het heerlijk zijn krachtige handen om mijn gezicht te voelen. En hij kust nog steeds net zo lekker als tien jaar geleden.
‘Ik wil jou ook, Saskia.’
‘Nou dan!’
‘Het was echt heel erg na jou. Ik heb me toen voorgenomen: dat nooit meer.’
Lees ook:
