Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Nooit meer

Nooit meer

verhaal

28 augustus 2015

‘Samenwonen. Ja, ik had ooit gehoopt dat dat met jou zou zijn.’
Ik geloof mijn oren niet. Ik zie mezelf nog zitten op mijn balkon. Wegdromend over een huwelijk met hem. Ik dacht dat hij het allemaal niet zo serieus meende. Dat ik gewoon een van de vele vrouwtjes was.
‘Maar ik wil het niet meer. Nooit meer. Met niemand.’ Hij kijkt me strak aan.
Alsof mij dat afschrikt. Ik geloof hem niet. Hij kijkt me te nadrukkelijk aan.

‘Ik wil je, Tristan.’

Ook nu weer is het heerlijk zijn krachtige handen om mijn gezicht te voelen. En hij kust nog steeds net zo lekker als tien jaar geleden.
                ‘Ik wil jou ook, Saskia.’
                ‘Nou dan!’
                ‘Het was echt heel erg na jou. Ik heb me toen voorgenomen: dat nooit meer.’

Een cappuccino met een hartje van cacao serveerde hij me. Erg over the top, maar ik smolt. Hij was zo charmant. Hij bracht me naar huis en op de brug vouwde hij zijn handen om mijn gezicht. Mijn maag draaide zich langzaam om. Mijn benen werden week. Ik moest me wel aan hem overgeven.
Als een veertje tilde hij me op. Mannen tillen mij nooit op; ik ben geen Barbiepopje. Hij keek me aan met zijn indringende ogen en zong voor me: ‘She may be the face I can’t forget.’ Het was perfect. Te perfect.

                ‘Jij wilde mij niet.’ Zijn stem klinkt verwijtend.
Ik frons mijn wenkbrauwen. Voor hem toch geen reden om mij nu niet te willen.
                ‘Nee, niet 1-1’, zegt hij.
Lul. Door het niet te zeggen zegt hij het toch even.
                ‘Dat we altijd aan elkaar zouden blijven denken. Je had gelijk', zeg ik.
                ‘Ik heb een vriendin, Saskia. Ben echt gelukkig met haar. Ik wil dit niet verprutsen.’

Ik vraag me af of ze echt bestaat. Misschien heeft hij haar wel verzonnen om zich tegen mij te wapenen. Het is niks voor hem zo’n langeafstandsrelatie. Hij wilde juist altijd bij elkaar zijn. Zo erg dat ik er gek van werd. Ik had ruimte nodig toen, maar die kon hij me niet geven.

Lees ook:

Handje ophouden

‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.

Tussen haar tieten

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.

Revalidatiecentrum

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’

De verwondering van een kind

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

Nova

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

Het mooiste kerstcadeau

Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.

Haar man

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.

Zijn ochtenderectie

'Mijn man wil überhaupt niet. Soms denk ik dat hij een ander heeft.’
‘Wat klote voor je!’, riep Bowien.
‘Ja, nogal. Denk je dat je het kunt proeven als hij met een of andere goedkope slet neukt?’
‘Dat hoop ik niet. Hoezo?’
‘Laatst vond ik hem vies smaken toen ik hem pijpte. Ik vond hem vroeger altijd lekker.’

Puberbrein

‘Laat me niet lachen! Dat geloof je zelf toch zeker ook niet?’
‘Nee, echt. Ik maak geen grapje.’
‘Kom op, zeg. Ik herinner me dat jij nog sliep als ik je om vijf uur ’s middags belde. Zeven uur ’s avonds soms trouwens ook wel.’
‘Ja dahaag. Dat is twintig jaar geleden of zo.’
‘Ja, maar jij kunt dus echt wel uitslapen.’
‘Toen, ja. Maar nu niet meer. Ik ben tegenwoordig altijd om acht uur wakker zonder wekker. Negen uur als ik mazzel heb.’
‘Ik geloof er niks van. Jij sliep altijd.’

Heel veel verdriet

‘Jongens, vandaag staat seksuele voorlichting op het programma.’ Met zijn krijtje schrijft hij de woorden op het schoolbord. Gegniffel klinkt uit de klas. De meisjes grijnzen en de jongens schuiven met hun stoelen. Daan geeft Julian een duw in zijn rug. Amon glimlacht. Seks is een lastig onderwerp als je twaalf bent. Ruben schreeuwt heel hard: ‘Neuken!’ De leraar staart hem strak aan en trekt zijn wenkbrauwen op. Ruben slaat zijn ogen neer. Amon recht zijn rug en kijkt het lokaal rond. ‘Nu weer

Handje ophouden

‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.

Tussen haar tieten

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.

Revalidatiecentrum

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’

De verwondering van een kind

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

Nova

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

Het mooiste kerstcadeau

Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.

Haar man

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.

Zijn ochtenderectie

'Mijn man wil überhaupt niet. Soms denk ik dat hij een ander heeft.’
‘Wat klote voor je!’, riep Bowien.
‘Ja, nogal. Denk je dat je het kunt proeven als hij met een of andere goedkope slet neukt?’
‘Dat hoop ik niet. Hoezo?’
‘Laatst vond ik hem vies smaken toen ik hem pijpte. Ik vond hem vroeger altijd lekker.’

Puberbrein

‘Laat me niet lachen! Dat geloof je zelf toch zeker ook niet?’
‘Nee, echt. Ik maak geen grapje.’
‘Kom op, zeg. Ik herinner me dat jij nog sliep als ik je om vijf uur ’s middags belde. Zeven uur ’s avonds soms trouwens ook wel.’
‘Ja dahaag. Dat is twintig jaar geleden of zo.’
‘Ja, maar jij kunt dus echt wel uitslapen.’
‘Toen, ja. Maar nu niet meer. Ik ben tegenwoordig altijd om acht uur wakker zonder wekker. Negen uur als ik mazzel heb.’
‘Ik geloof er niks van. Jij sliep altijd.’

Heel veel verdriet

‘Jongens, vandaag staat seksuele voorlichting op het programma.’ Met zijn krijtje schrijft hij de woorden op het schoolbord. Gegniffel klinkt uit de klas. De meisjes grijnzen en de jongens schuiven met hun stoelen. Daan geeft Julian een duw in zijn rug. Amon glimlacht. Seks is een lastig onderwerp als je twaalf bent. Ruben schreeuwt heel hard: ‘Neuken!’ De leraar staart hem strak aan en trekt zijn wenkbrauwen op. Ruben slaat zijn ogen neer. Amon recht zijn rug en kijkt het lokaal rond. ‘Nu weer