De straatstenen
verhaal
15 mei 2023
‘Die kutvogels moeten hun bek eens houden.’ Naar de grond keek hij, terwijl hij het zei. Regelmatig vond hij kleingeld, doordat hij tegenwoordig altijd de straatstenen bestudeerde. Hij was er nog trots op ook; andere mensen misten dat geld.
‘Pap, die vogeltjes zijn toch leuk. Ik word heel vrolijk van het gekwetter in het voorjaar.’
‘Ja, meisje, dat begrijp jij niet en dat is maar goed ook. Vroeger werd ik ook blij van het getjilp. Ik wou dat ik dat nog had.’ Hij sjokte voort. Lopen kon je het niet noemen wat hij deed.
‘Ik wil het begrijpen, want ik wil jou begrijpen’, zei ze.
‘Jij kunt me niet helpen, schatje.’
‘Je kunt het me toch wel uitleggen?’
‘Dat weet ik niet of ik dat kan. Ik zal het proberen.’
‘Graag.’
‘Ik begrijp het zelf eigenlijk ook niet. Vroeger was ik altijd vrolijk, ik lachte veel. Daar stond ik bij andere mensen ook om bekend. Ik weet niet precies wanneer het veranderd is, ik denk dat het geleidelijk is gegaan. Alles viel me steeds zwaarder. Een boek lezen, naar mijn werk gaan, opstaan. Opstaan vooral. Ik had steeds meer moeite mijn bed uit te komen. Uiteindelijk bleef ik maar liggen en meldde me ziek. Of eigenlijk deed je moeder dat, want ook dat kon ik niet.’
‘Ik vind het heel goed van je, pap, dat je nu wel weer je bed uit komt.’
‘Je hebt geen idee hoeveel moeite me dat kost.’
‘Maar je doet het wel, daar mag je trots op zijn.’
‘Je bent lief’, zei haar vader.
‘Jij bent ook lief, papa. We vinden je allemaal lief.’
Haar vader haalde zijn schouders op.
Lees ook:
