Straks
verhaal
3 april 2023
‘En wat denk je van mij dan? Ik moet jullie allemáál missen.’ Zijn woorden klonken kort afgemeten, bijna snauwend.
Ze keek hem met een scheef hoofd aan. Zijn denkvermogen was nu ook aangetast; dit kon hij niet serieus menen. Hij kón hen helemaal niet missen straks. Hoe kon hij hen nou missen als hij dood was? Er waren twee opties. Of er was helemaal niks meer hierna en dus kon hij hen niet missen. Of hij ging naar de hemel, dan was hij veel te druk bezig met gelukkig zijn en had helemaal geen tijd hen te missen. Als hij hen wel kon missen, was hij niet gelukkig en dus niet in de hemel. Oké, er was een derde optie: de hel.
Dat is wat de hel moest zijn. Je zag al je geliefden, maar kon niet bij hen komen. Je zag de tranen over hun wangen lopen en wilde ze troosten, je kon echter niets voor ze betekenen. Ze voelden je armen om hen heen niet. Ze hoorden je geruststellende woorden niet. Ze zagen je tedere blikken niet en voelden je zachte kussen niet. Niets merkten ze, je was lucht voor hen. Dat is wat de hel moest zijn. Je was lucht voor iedereen van wie je hield. Daar zou zij ook bang voor zijn. Misschien kon hij iedereen wél missen. Straks.
Lees ook:
