Sylvia Visser

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.
‘Pijpte zij je ook terwijl je achter het stuur zat?’
Stoïcijns staart hij voor zich uit. Hij is geen prater. Vlucht liever.
‘Nou?’, vraag ik. ‘Geef eens antwoord.’
Zijn knokkels worden wit om het stuur. Kort kijkt hij naar me.
‘Nee, daar was ze veel te braaf voor.’
Mijn mondhoeken gaan omhoog. Spanning was dus niet wat hij bij haar zocht.

De gedachte dat hij hier was met haar. Deze plek was een rustpunt voor ons. Hij gooit de tassen neer in de slaapkamer van ons vakantiehuis. Ik pak schoon beddengoed uit de kast.
‘Het bed is verschoond’, zegt hij.
‘Ja, door haar zeker.’ Ik ruk het hoeslaken van het matras.
Hij schudt zijn hoofd. Lul. Hier heeft hij haar dus genomen. Keer op keer. Zijn pik stopte hij in dit bed in haar. Ik wil het niet visualiseren, maar doe het toch. Zij vol bewondering op haar rug voor hem. Hij pompend boven op haar. Misschien nam hij haar van achter. Hard in haar kont.
‘Neukte je haar ook tussen haar tieten?’
‘Nee, daar had ze veel te kleine voor.’
Ik grijns.

Naast elkaar op de bank voelt onwennig. Ik mis hem. Zijn arm om me heen. Ik heb hem nodig.
‘Dus hier zat je met haar.’
‘Zij lag meestal op de grond. Die bank is te klein.’
Dit beeld bevalt me. Zij als een deurmat bij zijn voeten. Hij die onvoldoende respect voor haar had om haar de bank te gunnen. En niet genoeg liefde voor haar voelde om de bank met haar te delen.