Handje ophouden
verhaal
26 februari 2018
‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.
Dezelfde vacatures rollen over mijn scherm. Moedeloos word ik ervan. Niet echt nuttig om hele dagen op Monsterboard, Nationale Vacaturebank, Intermediair en Jobbird te zitten. Als ik het niet doe, voel ik me een luiwammes. Alsof ik er zelf voor kies om werkloos thuis te zitten. Ik voel de ogen priemen in mijn rug wanneer ik door de stad loop. Lekker shoppen op kosten van de staat, denken ze. Van vrienden krijg ik ook verwijtende blikken. Zij werken hard en ik hoef alleen maar mijn handje op te houden.
Lees ook:
