Sylvia Visser

Ze kan niet geloven dat ze dit doet. Ze kent hem niet eens. Een stroom koude lucht trekt vanaf de voordeur over haar naakte lijf. Wat bezielt haar? Ze had ook gewoon een hapje met hem kunnen gaan eten. Hoe leuk het contact ook is op Tinder en hoe vertrouwd het ook voelt, het blijft wel een wildvreemde vent. Kippenvel heeft ze over haar hele lichaam. Van de spanning. Van de kou. Zijn woorden maakten haar gek. En eerlijk gezegd ook de foto’s die hij stuurde. Hij ziet er goed uit. Lang en slank en een beetje gespierd. Precies haar type. En belangrijker nog, hij daagt haar uit. Geestelijk.
                Haar telefoon piept. Haar hart maakt een extra slag. Hij is er. Ze draait zich om op haar buik met haar gezicht in het kussen. Hij heeft haar duidelijke instructies gegeven hoe ze moet gaan liggen. Ze kan hem dus niet zien als hij binnenkomt. Nog even en dan zal ze zijn voetstappen horen in de hal. Op de trap. Haar adem zit hoog. Haar hart bonkt in haar keel. Ze zuigt korte teugen zuurstof naar binnen.

Nummer 66. Hier is het. De voordeur staat op een kier zoals hij haar had opgedragen. Het is een goed teken dat ze gehoorzaamt. Maar hij snapt die vrouwen niet. Stuk voor stuk stellen ze zich zo kwetsbaar op. Hij kan alles met ze doen wat hij wil. Het bericht is verzonden. Hij tikt op de camera, terwijl hij de deur openduwt. Als hij de hal binnenstapt, begint een hond in de huiskamer te keffen. Hij loopt naar de trap. Het is wat rommelig. Post en kleren liggen verspreid over de tredes.
                Hij moet op zolder zijn. Daar is haar slaapkamer. Hij pakt de leuning en zet een voet op de onderste trede. Als haar ouders toch eens zouden weten wat hij zo met hun dochter gaat doen. In hun huis. Een serene rust komt over hem. Altijd naarmate hij zijn doel nadert. Ze zegt dat het niet haar eerste keer is. Dat hoopt hij dan maar voor haar. Zijn bloed verplaatst zich. Bij iedere trede vullen de zwellichamen zich verder. One way or another, zegt de poster van One Direction op haar kamerdeur.