Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Haar slaapkamer

Haar slaapkamer

verhaal

1 april 2016

Ze kan niet geloven dat ze dit doet. Ze kent hem niet eens. Een stroom koude lucht trekt vanaf de voordeur over haar naakte lijf. Wat bezielt haar? Ze had ook gewoon een hapje met hem kunnen gaan eten. Hoe leuk het contact ook is op Tinder en hoe vertrouwd het ook voelt, het blijft wel een wildvreemde vent. Kippenvel heeft ze over haar hele lichaam. Van de spanning. Van de kou. Zijn woorden maakten haar gek. En eerlijk gezegd ook de foto’s die hij stuurde. Hij ziet er goed uit. Lang en slank en een beetje gespierd. Precies haar type. En belangrijker nog, hij daagt haar uit. Geestelijk.
Haar telefoon piept. Haar hart maakt een extra slag. Hij is er. Ze draait zich om op haar buik met haar gezicht in het kussen. Hij heeft haar duidelijke instructies gegeven hoe ze moet gaan liggen. Ze kan hem dus niet zien als hij binnenkomt. Nog even en dan zal ze zijn voetstappen horen in de hal. Op de trap. Haar adem zit hoog. Haar hart bonkt in haar keel. Ze zuigt korte teugen zuurstof naar binnen.

Nummer 66. Hier is het. De voordeur staat op een kier zoals hij haar had opgedragen. Het is een goed teken dat ze gehoorzaamt. Maar hij snapt die vrouwen niet. Stuk voor stuk stellen ze zich zo kwetsbaar op. Hij kan alles met ze doen wat hij wil. Het bericht is verzonden. Hij tikt op de camera, terwijl hij de deur openduwt. Als hij de hal binnenstapt, begint een hond in de huiskamer te keffen. Hij loopt naar de trap. Het is wat rommelig. Post en kleren liggen verspreid over de tredes.
Hij moet op zolder zijn. Daar is haar slaapkamer. Hij pakt de leuning en zet een voet op de onderste trede. Als haar ouders toch eens zouden weten wat hij zo met hun dochter gaat doen. In hun huis. Een serene rust komt over hem. Altijd naarmate hij zijn doel nadert. Ze zegt dat het niet haar eerste keer is. Dat hoopt hij dan maar voor haar. Zijn bloed verplaatst zich. Bij iedere trede vullen de zwellichamen zich verder. One way or another, zegt de poster van One Direction op haar kamerdeur.

Lees ook:

Laatste zomergroet

Ze dacht dat er geen einde aan zou komen. Ze trok haar wenkbrauwen op en sperde haar ogen wijd open. Een seconde stopte ze met ademen. Een zee van paarse bloemen stond naast de weg. Alsof het voorjaar was en toch ook weer niet. Een laatste zomergroet bracht de natuur haar. Eva kon er niet rouwig om zijn.

Oer-Hollands

Je hebt een nieuwe fles?’ Mijn hulp wijst op een van de flessen in de vensterbank. Flessen die nauwelijks leger worden, maar die lijken te schreeuwen dat ik alcoholist ben.
‘Je mag wel proeven’, zeg ik.

Ziek in mijn hoofd

Zeker acht andere vrouwen heeft hij. Ik heb zijn telefoon gecheckt. Een in Amsterdam, een in Zaanstad, in Utrecht, Den Bosch, Almelo, Valkenswaard, Bunschoten, Groningen. En dan is er natuurlijk zijn ex-vrouw. Hij woont nog steeds in een huis met haar. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Volgens mij zijn ze nog altijd getrouwd.

Plafonddienst

Een zak van een vent is het! Wendy woelt in bed. Onbegrijpelijk dat gedrag van hem. Oneerlijk is het. Eerst roept hij maar van alles tegen haar en daarna gooit hij de deur dicht. Hij wil er niks meer over zeggen, het gesprek niet aangaan. Ze moet slapen. Hij is het niet waard, al die slapeloze nachten. Ze pakt haar telefoon en zet slaapmeditatie aan op YouTube: Lekker diep slapen zonder te piekeren of wakker te liggen.

Dichter bij het graf

‘Van harte met je 39e verjaardag! Voor mij ben je nog jong, hoor.’
‘Zo, en bedankt. Als ik nog eens een complimentje nodig heb…’
‘Ja, maar ik meen het.’
‘Uit jouw mond is dat echt geen compliment, Barbara.’
‘Hoezo niet?’
‘Pff, ik zal het spellen voor je. Jij bent 49!’ Sylvia rolt met haar ogen.

Eten en neuken

De strik van het schort hangt over zijn lekkere billen heen. Zijn kont vond ze al heerlijk vanaf de dag dat ze hem ontmoette. Niet te dik, niet te dun. Precies goed. Hij weet dat het zijn sterke punt is. Trots vertelde hij zeventien jaar geleden dat zijn exen zeiden dat hij een lekker kontje had. Silke vond dat ook, maar ze was te verlegen om het te zeggen tegen hem. Krap twintig was ze en ontzettend bleu.

Puppy

Over de vreemde vrouwen virtueel verkrachtende vent verbaas ik mij niet meer. De eerste dicpics en bijbehorende seksueel gefrustreerde, verbale diarree shockeerden me. Meer dan eens blogde ik over die blote piemels, nooit in positieve zin. Inmiddels laten deze sneue types me koud; meestal gooi ik hun berichten ongeopend weg. Verbazing en boosheid vormen echter nog steeds vaak een inspiratiebron. Momenteel staan drie mij stalkende vrouwen met stip op een.

Niet al te veel hersens

Anwir: 'Je stigmatiseert wel een hele bevolkingsgroep zo, hè.'

Mara: 'Door haar een Poolse hoer te noemen? Laat me niet lachen.'

Anwir: 'Dat zegt ze, ja.'

Mara: 'En dat praat jij na? Dat zíj niet al te veel hersens had, wisten we al...'

De ordinaire alcoholiste

Het was niet haar eerste keer. Als je het mij vraagt, heeft ze een alcoholprobleem. Het is te gênant hoe ze er regelmatig bij hangt. Laveloos. Haar toch al te korte rokjes kruipen dan nog verder omhoog en haar tieten floepen bijna uit haar te diepe decolleté. En niet alleen met uitgaan. Ook thuis op de bank. Ik weet niet waarvoor ze probeert te vluchten, maar drank lijkt me niet de oplossing. Alhoewel ze dat zelf moet weten. Ik denk alleen niet dat ze er gelukkig van wordt.

Ik vraag het voor een vriend

‘Meid, denk je echt dat hij je altijd trouw is?’ Sem is een lieve schat, maar van relaties heeft hij geen verstand. Langer dan een paar weken heeft hij nog nooit een man weten te houden.
‘Dat denk ik helemaal niet. Hoe kom je daarbij?’, vraagt Zoë.
‘Nou, omdat je hem altijd trouw bent.’

Laatste zomergroet

Ze dacht dat er geen einde aan zou komen. Ze trok haar wenkbrauwen op en sperde haar ogen wijd open. Een seconde stopte ze met ademen. Een zee van paarse bloemen stond naast de weg. Alsof het voorjaar was en toch ook weer niet. Een laatste zomergroet bracht de natuur haar. Eva kon er niet rouwig om zijn.

Oer-Hollands

Je hebt een nieuwe fles?’ Mijn hulp wijst op een van de flessen in de vensterbank. Flessen die nauwelijks leger worden, maar die lijken te schreeuwen dat ik alcoholist ben.
‘Je mag wel proeven’, zeg ik.

Ziek in mijn hoofd

Zeker acht andere vrouwen heeft hij. Ik heb zijn telefoon gecheckt. Een in Amsterdam, een in Zaanstad, in Utrecht, Den Bosch, Almelo, Valkenswaard, Bunschoten, Groningen. En dan is er natuurlijk zijn ex-vrouw. Hij woont nog steeds in een huis met haar. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Volgens mij zijn ze nog altijd getrouwd.

Plafonddienst

Een zak van een vent is het! Wendy woelt in bed. Onbegrijpelijk dat gedrag van hem. Oneerlijk is het. Eerst roept hij maar van alles tegen haar en daarna gooit hij de deur dicht. Hij wil er niks meer over zeggen, het gesprek niet aangaan. Ze moet slapen. Hij is het niet waard, al die slapeloze nachten. Ze pakt haar telefoon en zet slaapmeditatie aan op YouTube: Lekker diep slapen zonder te piekeren of wakker te liggen.

Dichter bij het graf

‘Van harte met je 39e verjaardag! Voor mij ben je nog jong, hoor.’
‘Zo, en bedankt. Als ik nog eens een complimentje nodig heb…’
‘Ja, maar ik meen het.’
‘Uit jouw mond is dat echt geen compliment, Barbara.’
‘Hoezo niet?’
‘Pff, ik zal het spellen voor je. Jij bent 49!’ Sylvia rolt met haar ogen.

Eten en neuken

De strik van het schort hangt over zijn lekkere billen heen. Zijn kont vond ze al heerlijk vanaf de dag dat ze hem ontmoette. Niet te dik, niet te dun. Precies goed. Hij weet dat het zijn sterke punt is. Trots vertelde hij zeventien jaar geleden dat zijn exen zeiden dat hij een lekker kontje had. Silke vond dat ook, maar ze was te verlegen om het te zeggen tegen hem. Krap twintig was ze en ontzettend bleu.

Puppy

Over de vreemde vrouwen virtueel verkrachtende vent verbaas ik mij niet meer. De eerste dicpics en bijbehorende seksueel gefrustreerde, verbale diarree shockeerden me. Meer dan eens blogde ik over die blote piemels, nooit in positieve zin. Inmiddels laten deze sneue types me koud; meestal gooi ik hun berichten ongeopend weg. Verbazing en boosheid vormen echter nog steeds vaak een inspiratiebron. Momenteel staan drie mij stalkende vrouwen met stip op een.

Niet al te veel hersens

Anwir: 'Je stigmatiseert wel een hele bevolkingsgroep zo, hè.'

Mara: 'Door haar een Poolse hoer te noemen? Laat me niet lachen.'

Anwir: 'Dat zegt ze, ja.'

Mara: 'En dat praat jij na? Dat zíj niet al te veel hersens had, wisten we al...'

De ordinaire alcoholiste

Het was niet haar eerste keer. Als je het mij vraagt, heeft ze een alcoholprobleem. Het is te gênant hoe ze er regelmatig bij hangt. Laveloos. Haar toch al te korte rokjes kruipen dan nog verder omhoog en haar tieten floepen bijna uit haar te diepe decolleté. En niet alleen met uitgaan. Ook thuis op de bank. Ik weet niet waarvoor ze probeert te vluchten, maar drank lijkt me niet de oplossing. Alhoewel ze dat zelf moet weten. Ik denk alleen niet dat ze er gelukkig van wordt.

Ik vraag het voor een vriend

‘Meid, denk je echt dat hij je altijd trouw is?’ Sem is een lieve schat, maar van relaties heeft hij geen verstand. Langer dan een paar weken heeft hij nog nooit een man weten te houden.
‘Dat denk ik helemaal niet. Hoe kom je daarbij?’, vraagt Zoë.
‘Nou, omdat je hem altijd trouw bent.’