Sylvia Visser

Een Harry Mens was het. Ze zou een hekel aan hem moeten hebben. Zogenaamd was hij aan het werk geweest in Duitsland. In werkelijkheid zat hij bij zijn minnares; hij woonde zelfs samen met haar in Frankfurt. Ze hadden nog net geen kinderen, het kon altijd erger. In de weekenden woonde hij gewoon samen met Mariëlle. Als het een film of boek was geweest, had niemand het geloofd. Dit was geen fictie; dit was haar leven.

Mariëlle vertrouwde hem blind, in al haar naïviteit. Nooit had ze hem gecontroleerd, tijdens hun hele huwelijk niet. Nooit had ze zijn telefoon gecheckt of zijn vrienden geappt om zijn verhalen te verifiëren. Ze voelde dat zijn uiteenzettingen niet klopten, maar ze wilde hem vertrouwen. Ze wilde niet zo’n achterdochtige, wanhopige vrouw zijn. Ze wilde een relatie op basis van vertrouwen.

Hartverscheurend huilen was het enige wat ze nog kon toen ze het ontdekte. Alles waar ze in geloofd had, voor gewerkt had, voor gevochten had. Een Jenga-toren waar precies het verkeerde blokje uitgehaald was. Een toren van Pisa waar het foute poppetje vanaf gepakt was.

En nu was hij met haar in Polen voor een bruiloft van haar familie. Het zou Mariëlle koud moeten laten. Ze waren al jaren gescheiden. Even kwam alles echter weer terug. Hij was vrolijk verder gegaan met zijn leven, terwijl haar leven alleen maar bergafwaarts was gegaan. Dit verdiende hij niet. Mariëlle ging een leuke man vinden en op hoge hakken lopen als een ware femme fatale. Hij zou er spijt van krijgen dat hij haar had laten schieten. Mariëlle ging weer gelukkig worden. Haar ultieme wraak.