Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Mijn meisjes

Mijn meisjes

verhaal

23 oktober 2015

Met dit bootje zou het weleens een heel andere reis kunnen worden dan gepland. Ik ben woest. 300.000 Syrische pond per persoon kost deze oversteek me. En dat voor een levensgevaarlijke tocht van twintig kilometer in de brandende zon. Die lui moeten steenrijk zijn inmiddels. Met één zo’n bootje verdienen ze dus al 9 miljard.
Ik twijfel of ik de juiste keuze heb gemaakt door mijn vrouw en mijn dochter meteen mee te nemen. Misschien had ik eerst vooruit moeten gaan, zodat ik de gevaren kende. En zodat ik ervoor kon zorgen dat ze in een gespreid bed aankwamen. Maar ik kon het niet. Ik kon ze niet achterlaten. Misschien is het egoïstisch, maar als we gaan, dan gaan we samen.

Meestal gaat het immers wel goed, dus ik wil niet doemdenken. Maar het verbaast me dat we niet zinken. Er zitten zeker dertig man in dit rubberen bootje. Ik snap wel dat dit geregeld misgaat. Nou ja, daar ga ik maar niet van uit.
Echter als het bootje ons nou toch niet houdt, dan had ik natuurlijk beter thuis kunnen blijven. Leven in een oorlogssituatie is tenslotte beter dan dood op de bodem van de zee. Alhoewel van leven thuis eigenlijk geen sprake meer was.

Dus ik denk dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Dat hoop ik althans. Ik zag geen andere oplossing. In ieder geval hebben we nu een kans op een beter leven. Mijn meisjes verdienen een bestaan in vrede. Mijn vrouw, maar zeker ook mijn dochter. Ze is nog zo klein. Een kind van zes heeft recht op een zorgeloze jeugd. Op een leven zonder vrees. Ik wil haar weer onbekommerd zien lachen.
Ze houdt zich kranig, hoor. Ze troost zelfs haar moeder als die weer eens ineenkrimpt bij de knallen van een bombardement. Of bij welk ander hard geluid dan ook. Je zou bijna denken dat alle oorlogsgeweld geen invloed op mijn dochter heeft. Maar ik weet wel beter. Ik hoor haar snikken ’s nachts in bed. Soms gilt ze in haar slaap. Laatst werd ze met een harde schreeuw wakker. Mijn vrouw ging naar haar kamertje om haar te troosten. Ze laat zich echter niet troosten. Mijn kleine meisje houdt zich groot.

Lees ook:

Je dromen

‘Wat doe je? Geef mijn telefoon eens terug.’ Ewelina zet haar wijn neer en steekt haar hand uit. Ze heeft al een blos op haar wangen.
‘Zo. Klaar’, zegt Patrycja en drukt haar zus haar mobiel in haar handen.
Ewelina kijkt naar het scherm. ‘Nee! Waarom?’
‘Het moet maar eens afgelopen zijn. Ik vind het niet normaal dat hij met haar op vakantie gaat.’
‘Ik ook niet, maar hier gaat hij echt boos om worden.’
‘Kom op, Ewelina. Je bent al een jaar met hem samen. Dan kan hij toch niet met zijn ex-vrouw

Seksrobot

Wat heeft hij nou gekocht?! Haar man tilt een enorm cadeau naar binnen. Met grote ogen kijkt ze naar het pak.
‘Gefeliciteerd, schatje.’ Hij kust haar en tikt haar zachtjes op haar kont.
Ze lacht. Ze houdt ervan als hij haar op haar billen slaat.‘Wat heb jij in vredesnaam gekocht?’
‘Maak maar open.’ Hij duwt het gigantische geschenk naar haar toe.
Ze scheurt het papier eraf. ‘Tarzan’ staat op de doos en eronder ‘seksrobot’. Ze trekt haar wenkbrauwen op.

Handje ophouden

‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.

Tussen haar tieten

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.

Revalidatiecentrum

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’

De verwondering van een kind

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

Nova

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

Het mooiste kerstcadeau

Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.

Haar man

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.

Zijn ochtenderectie

'Mijn man wil überhaupt niet. Soms denk ik dat hij een ander heeft.’
‘Wat klote voor je!’, riep Bowien.
‘Ja, nogal. Denk je dat je het kunt proeven als hij met een of andere goedkope slet neukt?’
‘Dat hoop ik niet. Hoezo?’
‘Laatst vond ik hem vies smaken toen ik hem pijpte. Ik vond hem vroeger altijd lekker.’

Je dromen

‘Wat doe je? Geef mijn telefoon eens terug.’ Ewelina zet haar wijn neer en steekt haar hand uit. Ze heeft al een blos op haar wangen.
‘Zo. Klaar’, zegt Patrycja en drukt haar zus haar mobiel in haar handen.
Ewelina kijkt naar het scherm. ‘Nee! Waarom?’
‘Het moet maar eens afgelopen zijn. Ik vind het niet normaal dat hij met haar op vakantie gaat.’
‘Ik ook niet, maar hier gaat hij echt boos om worden.’
‘Kom op, Ewelina. Je bent al een jaar met hem samen. Dan kan hij toch niet met zijn ex-vrouw

Seksrobot

Wat heeft hij nou gekocht?! Haar man tilt een enorm cadeau naar binnen. Met grote ogen kijkt ze naar het pak.
‘Gefeliciteerd, schatje.’ Hij kust haar en tikt haar zachtjes op haar kont.
Ze lacht. Ze houdt ervan als hij haar op haar billen slaat.‘Wat heb jij in vredesnaam gekocht?’
‘Maak maar open.’ Hij duwt het gigantische geschenk naar haar toe.
Ze scheurt het papier eraf. ‘Tarzan’ staat op de doos en eronder ‘seksrobot’. Ze trekt haar wenkbrauwen op.

Handje ophouden

‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.

Tussen haar tieten

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.

Revalidatiecentrum

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’

De verwondering van een kind

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

Nova

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

Het mooiste kerstcadeau

Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.

Haar man

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.

Zijn ochtenderectie

'Mijn man wil überhaupt niet. Soms denk ik dat hij een ander heeft.’
‘Wat klote voor je!’, riep Bowien.
‘Ja, nogal. Denk je dat je het kunt proeven als hij met een of andere goedkope slet neukt?’
‘Dat hoop ik niet. Hoezo?’
‘Laatst vond ik hem vies smaken toen ik hem pijpte. Ik vond hem vroeger altijd lekker.’