Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

M'n laatste vriend

M'n laatste vriend

verhaal

30 oktober 2015

Ik overhandig hem de stapel post. Meester maakt direct, waar ik bij ben, de rouwenvelop open. Zijn gezicht betrekt. Hij schudt zijn hoofd. Langzaam van links naar rechts.
‘M’n laatste vriend’, zegt hij.
Ik slik en denk aan mijn vrienden. Aan Rolf, aan Martijn, Bas, Jelle, Stefan.
‘Mijn laatste vriend.’ Tranen wellen op in zijn ogen.
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om een van de mannen te verliezen. Gelukkig maar, natuurlijk. Het lijkt me vreselijk om afscheid te moeten nemen van een van hen. Nooit meer samen zuipen. Nooit meer samen voetballen.

‘Mijn laatste vriend.’ Hij buigt zijn hoofd.
Ik probeer te bedenken hoe het is als je hoort dat je laatste vriend is overleden. Dat je helemaal alleen over bent. Ik geloof dat ik dan liever als eerste van de groep zou gaan. Geen afscheid nemen van de anderen. Gewoon opeens weggerukt worden.
‘Mijn laatste vriend.’ Meester slaat zijn handen voor zijn ogen.
Ik ben niet in de positie om hem te troosten. Ik ben te veel. Ik wil hier weg. Zo geluidloos mogelijk verlaat ik Meesters kantoor. Achterwaarts met mijn karretje.

Met mijn karretje rijd ik het hele bedrijf door. Het is mijn werk om iedereen te voorzien van zijn post. Ik merk dat het steeds minder wordt. Steeds meer gaat digitaal. Op termijn zal mijn baan wel helemaal verdwijnen.
Onderweg groet ik iedereen vriendelijk. De postkamer en de andere afdelingen voor het gewone volk zitten op de begane grond. Hoe hoger je komt in het gebouw, hoe belangrijker de afdelingen. Dus ik begin bovenaan. Daar moeten ze de post het eerst hebben. Helemaal op de tiende verdieping zit de directeur, een oudere gedistingeerde heer. Ik spreek hem eigenlijk nooit, want ik moet de post altijd aan zijn secretaresse geven.
Maar niet vandaag. Het bureau van zijn secretaresse is leeg. Normaal zit ze hier als een pitbull en houdt iedereen op afstand van de directeur. Nu is ze ziek, dus ik moet de stapel post aan hem zelf geven. Een beetje zenuwachtig word ik daarvan. Hij behoort tenslotte toch tot een ander soort mensen.

Ik heb gezien dat er een rouwenvelop tussen zijn stukken zit, dus die leg ik bovenaan zijn stapel. Ik klop voorzichtig op zijn deur.
‘Binnen’, klinkt het.
Ik loop zijn kantoor in. ‘Goedemiddag, meneer Meester.’
‘Goedemiddag, jongeman’, zegt hij.
Natuurlijk weet hij mijn naam niet. Hij heeft een paar duizend man personeel onder zich, dus die kan hij onmogelijk allemaal bij naam kennen.

Lees ook:

De eerste zonnestralen

Van lentekriebels heeft ze de laatste tijd nog niet veel last gehad. Het leek wel winter of herfst. Afgelopen weekend brandde de openhaard nog. Maar nu zijn daar dan toch de eerste zonnestralen. En vanochtend hoorde ze voor het eerst de vogeltjes zingen.

Je dromen

‘Wat doe je? Geef mijn telefoon eens terug.’ Ewelina zet haar wijn neer en steekt haar hand uit. Ze heeft al een blos op haar wangen.
‘Zo. Klaar’, zegt Patrycja en drukt haar zus haar mobiel in haar handen.
Ewelina kijkt naar het scherm. ‘Nee! Waarom?’
‘Het moet maar eens afgelopen zijn. Ik vind het niet normaal dat hij met haar op vakantie gaat.’
‘Ik ook niet, maar hier gaat hij echt boos om worden.’
‘Kom op, Ewelina. Je bent al een jaar met hem samen. Dan kan hij toch niet met zijn ex-vrouw

Seksrobot

Wat heeft hij nou gekocht?! Haar man tilt een enorm cadeau naar binnen. Met grote ogen kijkt ze naar het pak.
‘Gefeliciteerd, schatje.’ Hij kust haar en tikt haar zachtjes op haar kont.
Ze lacht. Ze houdt ervan als hij haar op haar billen slaat.‘Wat heb jij in vredesnaam gekocht?’
‘Maak maar open.’ Hij duwt het gigantische geschenk naar haar toe.
Ze scheurt het papier eraf. ‘Tarzan’ staat op de doos en eronder ‘seksrobot’. Ze trekt haar wenkbrauwen op.

Handje ophouden

‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.

Tussen haar tieten

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.

Revalidatiecentrum

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’

De verwondering van een kind

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

Nova

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

Het mooiste kerstcadeau

Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.

Haar man

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.

De eerste zonnestralen

Van lentekriebels heeft ze de laatste tijd nog niet veel last gehad. Het leek wel winter of herfst. Afgelopen weekend brandde de openhaard nog. Maar nu zijn daar dan toch de eerste zonnestralen. En vanochtend hoorde ze voor het eerst de vogeltjes zingen.

Je dromen

‘Wat doe je? Geef mijn telefoon eens terug.’ Ewelina zet haar wijn neer en steekt haar hand uit. Ze heeft al een blos op haar wangen.
‘Zo. Klaar’, zegt Patrycja en drukt haar zus haar mobiel in haar handen.
Ewelina kijkt naar het scherm. ‘Nee! Waarom?’
‘Het moet maar eens afgelopen zijn. Ik vind het niet normaal dat hij met haar op vakantie gaat.’
‘Ik ook niet, maar hier gaat hij echt boos om worden.’
‘Kom op, Ewelina. Je bent al een jaar met hem samen. Dan kan hij toch niet met zijn ex-vrouw

Seksrobot

Wat heeft hij nou gekocht?! Haar man tilt een enorm cadeau naar binnen. Met grote ogen kijkt ze naar het pak.
‘Gefeliciteerd, schatje.’ Hij kust haar en tikt haar zachtjes op haar kont.
Ze lacht. Ze houdt ervan als hij haar op haar billen slaat.‘Wat heb jij in vredesnaam gekocht?’
‘Maak maar open.’ Hij duwt het gigantische geschenk naar haar toe.
Ze scheurt het papier eraf. ‘Tarzan’ staat op de doos en eronder ‘seksrobot’. Ze trekt haar wenkbrauwen op.

Handje ophouden

‘Dat is toch niet de reden dat u me afwijst?’
Stilte. ‘Nou, eigenlijk wel.’
Om zoiets kunnen ze me niet weigeren. Volgens mij mag dat helemaal niet. Ik slik. Het is weer eens wat anders. Normaal vinden ze me een goede kandidaat, maar is de keuze na lang twijfelen toch op iemand anders gevallen. Dat zeggen ze althans altijd. Ik weet niet wat ik erger vind. De eeuwige goede tweede zijn of nu eens echt de loser. Ach, het maakt ook geen bal uit. Ze willen me niet.

Tussen haar tieten

Hier zat zij ook. In zijn auto. Op mijn stoel. Hij remt. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn onderkin. Zijn buik. Ze heeft hem flink vetgemest. Mijn ogen glijden naar beneden. Iets houdt me tegen om mijn linkerhand op zijn rechterbeen te leggen zoals vroeger. Mijn blik blijft hangen bij zijn kruis.

Revalidatiecentrum

‘Je gaat echt niets vooruit.’ De fysiotherapeut kijkt hem met een serieuze blik aan.
Yari houdt de brug vast. Zijn ogen worden groot. ‘Dat is niet waar! Kijk. Ik kan nu bijvoorbeeld weer mijn romp draaien zonder om te vallen. Ik ga wél vooruit.’

De verwondering van een kind

Glimlachend kijkt ze naar het armbandje om haar pols. Deze kleine dingen zijn goud waard. Ze geven haar het gevoel dat het allemaal niet voor niets is. Haar ogen gaan naar het raam. New York is al niet meer zichtbaar. Ze zucht. De roem, het geld, het succes, het is allemaal relatief. Uiteindelijk is dat niet waar het in het leven om draait. Maar misschien heeft ze ook wel makkelijk praten vanuit haar ivoren privéjet.

Nova

Ah! De leg press is vrij. Mooi. Ze stapt van de hometrainer. Nova is trots op zichzelf. Vorige week is ze drie keer geweest. Deze week is nog maar net begonnen en ze zit alweer in de sportschool. Dit jaar gaat het haar lukken. Tegen de zomer heeft ze een afgetraind lijf.

Het mooiste kerstcadeau

Zijn rood-witte kleuren heeft hij van Coca Cola. Dat zegt wel genoeg, lijkt me. Met de kerstman heb ik niks. Ik vind het commercieel gedoe. Geldklopperij. Niemand vaart er wel bij, behalve de middenstand. Het past ook totaal niet bij onze Nederlandse cultuur. Die is christelijk, of we nu willen of niet. En met Kerstmis herdenken we de geboorte van Jezus Christus. Hij is vrede. Hij is liefde. Dat vieren we met kerst.

Haar man

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.