Sylvia Visser

Een knappe, jonge arts plaatste een opmerking over mijn korte rokje. En ik mezelf maar wijsmaken dat dokters alleen maar met een medisch oog naar je kijken. Beetje jammer als er dan toch een uit zijn rol valt. Maar goed, van mij mogen aantrekkelijke mannen dagelijks vleiende opmerkingen maken. Dus het is hem vergeven.
                Het zal echter wel lastig zijn om er niet aan te denken als ik de volgende keer een inwendig onderzoek laat doen. Vreselijk vind ik dat altijd. Met je benen wijd voor een volslagen onbekende. Je hele hebben en houden open en bloot. Ik kan me geen ongemakkelijker situatie voorstellen. Van de gedachte alleen al schiet ik spontaan in een kramp. Een uitstrijkje bij een gynaecoloog gaat nog wel. Dan kun je je benen in de beugels laten hangen en hoef je niet al je spieren aan te spannen om je knieën zo hoog mogelijk op te trekken. Ook gebruikt een gynaecoloog meestal een plastic eendenbek in plaats van zo’n koud, metalen ding. Een inwendig onderzoek bij de huisarts is een heel ander verhaal.
                Al maanden ligt er een oproep voor het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker. Ik heb daar zo ontzettend geen zin in dat ik het maar voor me uit blijf schuiven. Steeds spookt de opmerking van de assistente bij het vorige onderzoek door mijn hoofd. Ze vond me wel erg nauw. Wat denk je nou? Dat ik het opwindend of erotisch vind? Ik zou niet weten hoe ik een uitstrijkje ontspannen moet ondergaan. Ik vraag me af hoe andere vrouwen dat doen. Voelen die geen gêne als ze daar liggen? Kunnen die zich moeiteloos ontspannen? Misschien helpt het wel als ik die aantrekkelijke dokter vraag het onderzoek te doen.