Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Romantisch

Romantisch

verhaal

12 september 2020

Ping! Een appje van hem. Ze bekijkt de preview en typt verder aan haar verslag. Even geen zin om te reageren. Misschien is ze toch zo oppervlakkig dat ze op geld valt. Ze reageert straks wel op hem. Samen met een kunstenaar is romantisch. Toegegeven, geld is wel makkelijk als je het hebt. En vies van een beetje luxe is ze ook niet. Mogelijk is ze oppervlakkiger dan ze graag zou willen. Ze valt vaak op mannen met geld. Met hem zou ze kinderen kunnen krijgen en gezellig samen op de bank zitten. Avond in, avond uit op de bank hangen voor de tv. Haar adem stokt in haar keel.

‘Wat zijn je dromen voor de toekomst? Wat zijn je doelen? Wat wil je bereiken?’

‘Verder eigenlijk niks’, schrijft hij. ‘Gewoon waar we het net over hadden. Een leuke vrouw en kinderen. Vooral een leuke vrouw.’

Ze glimlacht. Gebrek aan ambitie; toch is dit echt een leuke man. Artistiek, creatief en hij wil nog kinderen ook. Zoals het een kunstenaar betaamt geen cent te makken maar dat interesseert haar niet. Ze heeft nog nooit voor iemand gekozen vanwege het geld. Als geen ander weet ze dat geld heel ongelukkig kan maken.

Ze drukt haar telefoon op snooze. Nog even ... en weer gaat dat rotding. Het lukt haar steeds niet het gesprek met hem op tijd te beëindigen. Gisteravond is ze weer te laat gaan slapen. Ze moet opstaan, nu. Over alles kunnen ze praten. Fotografie, kunst, schrijven, zelfs over hun eerdere relaties. Onder de douche wrijft ze de slaap uit haar ogen. Vier uur slaap is te weinig. Ze is niet eens jaloers als hij over zijn huwelijk vertelt. Zelfs niet bij het zien van zijn trouwfoto’s. Ze wrijft de handdoek over haar huid. Ze had niet gedacht ooit nog zo’n leuke man te treffen.

Bidden

Samen met Lotje ren ik naar het huis van Liesbeth. Het staat twee huizen bij dat van ons vandaan. Grote bomen maken het er heel donker. Lotje gaat op haar tenen staan en drukt op de bel naast de eikenhouten voordeur. Ik had op platte voeten bij de bel gekund, maar Liesbeth is Lotje’s vriendinnetje. We wachten heel lang hij de voordeur. Gek dat er niemand komt; ik zag net door het raam dat ze aan tafel zitten.

Met ijs

Sylvia plaatste de glazen thee op haar dienblad. Zelf zou ze hebben gekozen voor koffie, maar dit was duidelijk een wat zweverig stel. Geen zwarte thee maar muntthee. Het zou nooit in Sylvia’s hoofd opkomen om dat te bestellen. Koffie dronk ze, goed sterk. Het was rustig in de zaak. De middagen vormden niet haar lievelingstijdstippen. Liever werkte ze ‘s avonds als het druk was en rumoerig. Als de mensen een borreltje dronken en uitgelaten waren.

Dit ruikt als mijn vagina

‘Te makkelijk en erg goedkoop. Maar het werkt. Onmiddellijk uitverkocht, de geurkaarsen die schijnbaar ruiken naar de kut van Gwyneth Paltrow.’
Marjolein maakt haar ogen groot. ‘Dit kan niet waar wezen! Wie koopt zoiets nou?’

Vrijdag de dertiende

‘Wat had je dan verwacht?’ Faith rolt met haar ogen.

‘Onzin. We hebben elkaar pas op de veertiende voor het eerst ontmoet.’
‘In real life ja, maar de virtuele ontmoeting heeft ook invloed. Kom op, vrijdag de dertiende is machtig.’
‘Ik geloof er niks van. Ik ben niet bijgelovig zoals jij.’ Nu rolt Destiny met haar ogen.

Stijlloos

Verbijsterd is ze. Vol ongeloof. Ze kan niet eens huilen. Hoe zit het ook alweer met die fases van rouwverwerking? Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Dit zal wel bij de eerste fase horen, bij de ontkenning. Het gaat een tijd duren voor Barbara dit een plekje kan geven.

Konijnen van de nacht

Mijmerend loopt ze over Île de la Cité. De Seine aan haar rechterhand, de Notre Dame voor haar. Onvoorstelbaar hoeveel geld er gestort is voor de restauratie. De kathedraal kan wel drie keer opnieuw opgebouwd worden. De brand is niet voor niets gebeurd, alles heeft een reden. De kerk hoeft zich geen zorgen meer te maken over de renovatie.

Leger aan schilders

Nog meer papieren wil de verhuurder hebben. Is het dan nooit genoeg? Ze moet wel moeite doen om dit huis te krijgen, zeg. Maar het is het meer dan waard. Prachtig huis, grote tuin, leuke wijk, winkelcentrum in de buurt. Ze ziet zichzelf hier al helemaal wonen. Ze is ervan overtuigd dat ze er heel gelukkig gaat worden.

Mijn droomhuis

Doemscenario na rampscenario schiet door mijn hoofd. Aan niets anders kan ik denken, dus over iets anders schrijven wordt moeilijk. Vrijdag bezocht ik mijn droomhuis. Een prachtig huis in Den Bosch. In gedachten heb ik het al ingericht. Meubels gekocht, gordijnen uitgezocht, muren geschilderd. Nou ja, dat laatste kan ik helaas niet meer, maar in mijn dromen stond ik op een trapje met de verfroller in mijn hand.

Zorgen

'Als hij een verpleegster wil, moet hij een verpleegster nemen en niet jou!'
Haar vader had het goed gezien, jaren geleden al. Haar man en zij waren toen aan het bedenken hoe ze samen voor zijn zieke zus konden zorgen. Ze zouden haar in huis nemen, haar man zou voor het inkomen zorgen, zij zou minder werken en voor zijn zus zorgen. Haar vader werd woedend toen hij het hoorde. Had ze maar naar hem geluisterd. Dat zou haar een hoop verdriet bespaard hebben.

Vruchteloos

Haar gedachten maken salto’s, doen de radslag, duikelen koppeltje. Ze wou dat ze wat meer zen was. Misschien helpen ontspanningsoefeningen. Nee, niet realistisch. Zodra ze bedenkt dat ze moet ontspannen, vindt ze helemaal geen rust meer. Moeten en ontspannen gaan niet samen.

Bidden

Samen met Lotje ren ik naar het huis van Liesbeth. Het staat twee huizen bij dat van ons vandaan. Grote bomen maken het er heel donker. Lotje gaat op haar tenen staan en drukt op de bel naast de eikenhouten voordeur. Ik had op platte voeten bij de bel gekund, maar Liesbeth is Lotje’s vriendinnetje. We wachten heel lang hij de voordeur. Gek dat er niemand komt; ik zag net door het raam dat ze aan tafel zitten.

Met ijs

Sylvia plaatste de glazen thee op haar dienblad. Zelf zou ze hebben gekozen voor koffie, maar dit was duidelijk een wat zweverig stel. Geen zwarte thee maar muntthee. Het zou nooit in Sylvia’s hoofd opkomen om dat te bestellen. Koffie dronk ze, goed sterk. Het was rustig in de zaak. De middagen vormden niet haar lievelingstijdstippen. Liever werkte ze ‘s avonds als het druk was en rumoerig. Als de mensen een borreltje dronken en uitgelaten waren.

Dit ruikt als mijn vagina

‘Te makkelijk en erg goedkoop. Maar het werkt. Onmiddellijk uitverkocht, de geurkaarsen die schijnbaar ruiken naar de kut van Gwyneth Paltrow.’
Marjolein maakt haar ogen groot. ‘Dit kan niet waar wezen! Wie koopt zoiets nou?’

Vrijdag de dertiende

‘Wat had je dan verwacht?’ Faith rolt met haar ogen.

‘Onzin. We hebben elkaar pas op de veertiende voor het eerst ontmoet.’
‘In real life ja, maar de virtuele ontmoeting heeft ook invloed. Kom op, vrijdag de dertiende is machtig.’
‘Ik geloof er niks van. Ik ben niet bijgelovig zoals jij.’ Nu rolt Destiny met haar ogen.

Stijlloos

Verbijsterd is ze. Vol ongeloof. Ze kan niet eens huilen. Hoe zit het ook alweer met die fases van rouwverwerking? Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Dit zal wel bij de eerste fase horen, bij de ontkenning. Het gaat een tijd duren voor Barbara dit een plekje kan geven.

Konijnen van de nacht

Mijmerend loopt ze over Île de la Cité. De Seine aan haar rechterhand, de Notre Dame voor haar. Onvoorstelbaar hoeveel geld er gestort is voor de restauratie. De kathedraal kan wel drie keer opnieuw opgebouwd worden. De brand is niet voor niets gebeurd, alles heeft een reden. De kerk hoeft zich geen zorgen meer te maken over de renovatie.

Leger aan schilders

Nog meer papieren wil de verhuurder hebben. Is het dan nooit genoeg? Ze moet wel moeite doen om dit huis te krijgen, zeg. Maar het is het meer dan waard. Prachtig huis, grote tuin, leuke wijk, winkelcentrum in de buurt. Ze ziet zichzelf hier al helemaal wonen. Ze is ervan overtuigd dat ze er heel gelukkig gaat worden.

Mijn droomhuis

Doemscenario na rampscenario schiet door mijn hoofd. Aan niets anders kan ik denken, dus over iets anders schrijven wordt moeilijk. Vrijdag bezocht ik mijn droomhuis. Een prachtig huis in Den Bosch. In gedachten heb ik het al ingericht. Meubels gekocht, gordijnen uitgezocht, muren geschilderd. Nou ja, dat laatste kan ik helaas niet meer, maar in mijn dromen stond ik op een trapje met de verfroller in mijn hand.

Zorgen

'Als hij een verpleegster wil, moet hij een verpleegster nemen en niet jou!'
Haar vader had het goed gezien, jaren geleden al. Haar man en zij waren toen aan het bedenken hoe ze samen voor zijn zieke zus konden zorgen. Ze zouden haar in huis nemen, haar man zou voor het inkomen zorgen, zij zou minder werken en voor zijn zus zorgen. Haar vader werd woedend toen hij het hoorde. Had ze maar naar hem geluisterd. Dat zou haar een hoop verdriet bespaard hebben.

Vruchteloos

Haar gedachten maken salto’s, doen de radslag, duikelen koppeltje. Ze wou dat ze wat meer zen was. Misschien helpen ontspanningsoefeningen. Nee, niet realistisch. Zodra ze bedenkt dat ze moet ontspannen, vindt ze helemaal geen rust meer. Moeten en ontspannen gaan niet samen.

Lees ook: