De kleur van je hart
verhaal
8 april 2024
Zijn vingers legde hij naast de hare neer. ‘Kijk dan.’
‘Ja?’ Ze keek naar hun vingers.
‘Kijk dan! Zie je niks?’
Ze keek nog een keer naar hun vingers, maar ze wist niet wat hij bedoelde.
‘Kijk dan!’, riep hij nogmaals ongeduldig uit. ‘Zie je dat niet?!’
Haar ogen gleden over hun vingers.
‘Hier, dit is móói’, zei hij. ‘De kleur.’
‘O, dat bedoel je’, zei ze. ‘Mooi inderdaad. Jouw zwarte vingers en mijn witte.’
‘Blanke’, zei hij.
‘Dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen’, zei zij. ‘Dat heet wit’
‘Dat is toch geen wit? Sneeuw is wit. Jij bent blank’, zei hij
‘Dat zei ik vroeger ook altijd; ik ben er maar mee gestopt sinds het gedoe omtrent de zwartepietendiscussie. Nou ja, daarna eigenlijk. Toen werd ik verguisd omdat ik voor Zwarte Piet was, en tegenwoordig word ik in de social media bijna afgemaakt als ik het waag het woord ‘blank’ te gebruiken.’
Ze twijfelde of hij als zwarte man misschien wel van ‘blank’ mocht spreken.
‘Die lui van wie je geen ‘blank’ mag zeggen, zijn zo ontzettend woke’, zei hij.
‘Ik heb ook een hekel aan dat overdreven politiek correcte gedoe. Alleen als ik er iets van zeg, word ik beticht van racisme’, zei ze.
‘Denk niet wit, denk niet zwart’, zei hij.
‘Denk niet zwart-wit’, zongen ze samen, ‘maar in de kleur van je hart.’
Ze lachten en legden hun vingers naast elkaar. ‘Maar in de kleur van je ha-art!’
Niks politiek correct. Hun kleuren waren mooi. Die lui zochten het maar uit met hun gewoke.
Lees ook:
