Sylvia Visser

Verhalen

De zwarte pakken schuiven papa in de auto. Op dat moment beginnen sneeuwvlokken naar beneden te dwarrelen. Dit moet een teken zijn. Iemand ontfermt zich over ons. Papa? Oma? Ik had verwacht dat ik hier in tranen zou staan. Maar in plaats daarvan voel ik berusting. Het is goed zo. We hebben alles gedaan wat we konden. Tot het laatste moment hebben we hem verzorgd. Zijn kinderen continu om hem heen. Een mooier einde hadden we hem niet kunnen geven.

 

Lees verder

Ze bedenkt dat ze wel met Teddy kan oefenen. De laatste keer voelde ze zich erg ongemakkelijk. Ze had het immers nog nooit eerder gedaan en iedereen was al zo ervaren. Ze moet ervoor zorgen dat ze zich niet meer zo onzeker voelt. Teddy is alleen wel te klein, dus daar moet ze iets op bedenken. Haar ogen vallen op de lichtblauwe badjas aan de deur. Als ze hem die aantrekt en hem wat hoger vasthoudt, lijkt hij groter.

 

Lees verder

Iedereen heeft zijn mooiste kleren aan. De kinderen, maar ook Margriet en Jans ouders. Ze moeten tenslotte wel een beetje voor de dag komen. De bestelling is belangrijk. Alle orders zijn van belang, want er moeten nog steeds schulden van de tijd in Delft afbetaald worden. Het gaat wel de juiste kant op nu. Jan verkoopt goed momenteel, maar ze zijn er nog niet.

 

'Jongens, ik heb weer de opdracht het sinterklaasfeest te schilderen. Ik wil ongeveer hetzelfde doek maken als een tijdje terug.’
‘Moet ik weer een huilebalk spelen dan?’

 

Lees verder

Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

De man in de auto naast mij zit druk te gebaren. Geen idee waar die last van heeft. Zal wel aan het bellen zijn en ruzie hebben met zijn vrouw. Mijn stuur trekt, maar ik snap niet waarom. Het waait helemaal niet. Nou ja, het zal wel. Ik heb zin in een muziekje, een gouwe ouwe. ‘Eye of the tiger’ is wel lekker. Dat vind ik heerlijk om op te rijden. Ik moet wel een beetje uitkijken dat ik het gaspedaal niet te diep intrap. Het is zo’n verrukkelijk opzwepend nummer.

 

Lees verder

Archief