Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Echte kerels

Echte kerels

verhaal

18 december 2015

Mijn auto begint te schokken. Shit! Wat is er? Ik laat mijn gas los en zet de muziek uit. Ik hoor herrie. Maar even een baan naar rechts. Een Golf toetert naar me. Verontschuldigend doe ik mijn hand omhoog en trek mijn schouders op. Ik wou hem niet afsnijden, maar er is echt iets niet goed met mijn auto. Over 1500 meter is een benzinepomp; daar kan ik hem stilzetten.
Ik stap uit en loop om mijn auto heen. Ik zie niks bijzonders. Tot ik rechts achter kom. Het rubber van mijn band ligt plat op de grond. Verdomme, en nu? Ik kan echt geen band verwisselen. Ja, het is me wel ooit uitgelegd, maar daar ga ik me niet aan wagen. Ik zie al helemaal voor me dat het wiel er daarna vanaf loopt. Volgens mij krijg ik die bouten nooit strak genoeg aangedraaid.

Iets verderop staan een paar mannen. Ik vraag het hun gewoon. Ik speel wel het hulpeloze vrouwtje. Verricht ik nog een goede daad ook. Ik blij dat ik weer verder kan rijden en ik geef hun de kans te laten zien dat het echte kerels zijn. Ik noem dat een win-winsituatie.

De man in de auto naast mij zit druk te gebaren. Geen idee waar die last van heeft. Zal wel aan het bellen zijn en ruzie hebben met zijn vrouw. Mijn stuur trekt, maar ik snap niet waarom. Het waait helemaal niet. Nou ja, het zal wel. Ik heb zin in een muziekje, een gouwe ouwe. ‘Eye of the tiger’ is wel lekker. Dat vind ik heerlijk om op te rijden. Ik moet wel een beetje uitkijken dat ik het gaspedaal niet te diep intrap. Het is zo’n verrukkelijk opzwepend nummer.
Ik brul keihard mee. ‘Went the distance, now I’m not gonna stop.’ Ik hoor niets anders meer. Het overige verkeer verplaatst zich als een trage slang over de snelweg. Ik voel me koning van de autobaan, of koningin dan. Ik rijd verder en haal wat wagens in. Ik krijg lichtseinen. Pff bemoei je met je eigen zaken. Ik weet ook wel dat ik te hard rijd, maar mag ik dat alsjeblieft zelf bepalen. Ik heb zo’n hekel aan dat calvinistische vingertje. Ik ga toch ook niet op de bumper van die Astra zitten, omdat hij hier 120 rijdt, terwijl je 130 mag. Sukkel.

Lees ook:

De ordinaire alcoholiste

Het was niet haar eerste keer. Als je het mij vraagt, heeft ze een alcoholprobleem. Het is te gênant hoe ze er regelmatig bij hangt. Laveloos. Haar toch al te korte rokjes kruipen dan nog verder omhoog en haar tieten floepen bijna uit haar te diepe decolleté. En niet alleen met uitgaan. Ook thuis op de bank. Ik weet niet waarvoor ze probeert te vluchten, maar drank lijkt me niet de oplossing. Alhoewel ze dat zelf moet weten. Ik denk alleen niet dat ze er gelukkig van wordt.

Ik vraag het voor een vriend

‘Meid, denk je echt dat hij je altijd trouw is?’ Sem is een lieve schat, maar van relaties heeft hij geen verstand. Langer dan een paar weken heeft hij nog nooit een man weten te houden.
‘Dat denk ik helemaal niet. Hoe kom je daarbij?’, vraagt Zoë.
‘Nou, omdat je hem altijd trouw bent.’

Wereldkampioen

Gert: ‘We hebben ze vertrapt!’
Jacqueline: ‘Overdrijf je nu niet een beetje? Het was 2-1. Niet echt een enorme overwinning.’
Gert: ‘Zeker wel! We hebben het hier over Brazilië, dé favoriet en vijfvoudig wereldkampioen.’
Jacqueline: ‘Jullie hebben inderdaad echt geluk gehad.’

Platte seks

Sneu en wanhopig, iets anders kan ik er niet van maken. Ze wil hem nog een kans geven als hij zich bedenkt. Waarom in godsnaam? Ze kent hem nog maar net en al die tijd heeft hij haar voorgelogen. Kennelijk geen eigenwaarde. Onbegrijpelijk dat hij op haar is gevallen. Alhoewel, ze was een vlucht uit de werkelijkheid. Hij zocht geen sterke vrouw, slechts wat seks. Platte seks, geen liefde. Naïef van haar dat zij dacht dat er meer was.

Hypocriet wijf

Nee, heb je háár! Daar heb ik dus echt geen zin in. Bemoeial. Volgens mij kickt ze op andermans ellende. Naar mens. Ze lijkt energie te halen uit de misère van een ander. Jakkes, ze heeft me al gezien! Loopt ze daar overdreven enthousiast te zwaaien. Alsof we beste vriendjes zijn.

Het licht

Het licht moet aan, zodat het duister zal verdwijnen. Hij kuste het gezicht van zijn moeder. De oude vrouw lag in haar nachthemd op bed. Haar sterfbed. Dag en nacht zat hij aan haar zijde. Hij wilde voor haar doen wat zij voor hem had gedaan. Ze schonk hem het leven, voedde hem, poetste zijn billen. Maar het belangrijkste van alles: ze gaf hem haar liefde. Onvoorwaardelijk hield ze van hem. Hoe vaak hij haar ook teleurgesteld had, hoeveel pijn hij haar ook had gedaan.

Heftige shit

Bepaald geen paracetamolletjes zijn het, maar heftige shit. Tegen de lijst bijwerkingen kun je ‘u’ zeggen. Nou weet ik heus wel dat je die bijwerkingen niet hoeft te krijgen. Lees alleen eens de bijsluiter van pijnstillers, dan zou je er bijna geen meer durven nemen. Toch doe ik dat wel als ik pijn heb.

Een kunstzinnig oog

‘Prachtig! Ik vind het zo knap dat je dat kunt. Niet mijn talent, ik haalde vroeger met moeite zesjes voor tekenen.’
‘Dank je’, zegt Ard. ‘Ik schilder graag mooie dingen, mooie mensen.’
‘Maar waarom zo realistisch? Kun je dan niet beter een foto maken?’
‘Kijk eens wat beter. Ik voeg een extra laag toe aan de werkelijkheid.’
‘Het spijt me, maar ik zie het niet’, zegt Indi.
‘Jawel, ik weet zeker dat je het ziet. Je kunt het nu alleen niet benoemen.’

Zoveel mooie vrouwen

Dit meen je niet! Wat een afknapper, zeg. Of zeur ik nu? Eigenlijk maakt het misschien niks uit. Hij is wel ontzettend lekker. Ik heb nog nooit een kerel gehad met zo’n goddelijk lijf. Ik voel me er zelfs een beetje geïntimideerd door. Ik heb niet zo’n perfect lichaam.

Onverantwoord

‘Nee, niet eens een stoer verhaal. Domweg gestruikeld.’
‘Hoe dan?!’ Beps ogen worden groot.
‘Bij de supermarkt. Ik wilde van mijn auto naar binnen lopen en opeens lag ik op de grond.’
‘Meisje, toch. En nu zit je in het gips?’
‘Ja, daar ben ik wel zoet mee de komende tijd’, zegt Elke.
‘Wat balen, zeg.’

De ordinaire alcoholiste

Het was niet haar eerste keer. Als je het mij vraagt, heeft ze een alcoholprobleem. Het is te gênant hoe ze er regelmatig bij hangt. Laveloos. Haar toch al te korte rokjes kruipen dan nog verder omhoog en haar tieten floepen bijna uit haar te diepe decolleté. En niet alleen met uitgaan. Ook thuis op de bank. Ik weet niet waarvoor ze probeert te vluchten, maar drank lijkt me niet de oplossing. Alhoewel ze dat zelf moet weten. Ik denk alleen niet dat ze er gelukkig van wordt.

Ik vraag het voor een vriend

‘Meid, denk je echt dat hij je altijd trouw is?’ Sem is een lieve schat, maar van relaties heeft hij geen verstand. Langer dan een paar weken heeft hij nog nooit een man weten te houden.
‘Dat denk ik helemaal niet. Hoe kom je daarbij?’, vraagt Zoë.
‘Nou, omdat je hem altijd trouw bent.’

Wereldkampioen

Gert: ‘We hebben ze vertrapt!’
Jacqueline: ‘Overdrijf je nu niet een beetje? Het was 2-1. Niet echt een enorme overwinning.’
Gert: ‘Zeker wel! We hebben het hier over Brazilië, dé favoriet en vijfvoudig wereldkampioen.’
Jacqueline: ‘Jullie hebben inderdaad echt geluk gehad.’

Platte seks

Sneu en wanhopig, iets anders kan ik er niet van maken. Ze wil hem nog een kans geven als hij zich bedenkt. Waarom in godsnaam? Ze kent hem nog maar net en al die tijd heeft hij haar voorgelogen. Kennelijk geen eigenwaarde. Onbegrijpelijk dat hij op haar is gevallen. Alhoewel, ze was een vlucht uit de werkelijkheid. Hij zocht geen sterke vrouw, slechts wat seks. Platte seks, geen liefde. Naïef van haar dat zij dacht dat er meer was.

Hypocriet wijf

Nee, heb je háár! Daar heb ik dus echt geen zin in. Bemoeial. Volgens mij kickt ze op andermans ellende. Naar mens. Ze lijkt energie te halen uit de misère van een ander. Jakkes, ze heeft me al gezien! Loopt ze daar overdreven enthousiast te zwaaien. Alsof we beste vriendjes zijn.

Het licht

Het licht moet aan, zodat het duister zal verdwijnen. Hij kuste het gezicht van zijn moeder. De oude vrouw lag in haar nachthemd op bed. Haar sterfbed. Dag en nacht zat hij aan haar zijde. Hij wilde voor haar doen wat zij voor hem had gedaan. Ze schonk hem het leven, voedde hem, poetste zijn billen. Maar het belangrijkste van alles: ze gaf hem haar liefde. Onvoorwaardelijk hield ze van hem. Hoe vaak hij haar ook teleurgesteld had, hoeveel pijn hij haar ook had gedaan.

Heftige shit

Bepaald geen paracetamolletjes zijn het, maar heftige shit. Tegen de lijst bijwerkingen kun je ‘u’ zeggen. Nou weet ik heus wel dat je die bijwerkingen niet hoeft te krijgen. Lees alleen eens de bijsluiter van pijnstillers, dan zou je er bijna geen meer durven nemen. Toch doe ik dat wel als ik pijn heb.

Een kunstzinnig oog

‘Prachtig! Ik vind het zo knap dat je dat kunt. Niet mijn talent, ik haalde vroeger met moeite zesjes voor tekenen.’
‘Dank je’, zegt Ard. ‘Ik schilder graag mooie dingen, mooie mensen.’
‘Maar waarom zo realistisch? Kun je dan niet beter een foto maken?’
‘Kijk eens wat beter. Ik voeg een extra laag toe aan de werkelijkheid.’
‘Het spijt me, maar ik zie het niet’, zegt Indi.
‘Jawel, ik weet zeker dat je het ziet. Je kunt het nu alleen niet benoemen.’

Zoveel mooie vrouwen

Dit meen je niet! Wat een afknapper, zeg. Of zeur ik nu? Eigenlijk maakt het misschien niks uit. Hij is wel ontzettend lekker. Ik heb nog nooit een kerel gehad met zo’n goddelijk lijf. Ik voel me er zelfs een beetje geïntimideerd door. Ik heb niet zo’n perfect lichaam.

Onverantwoord

‘Nee, niet eens een stoer verhaal. Domweg gestruikeld.’
‘Hoe dan?!’ Beps ogen worden groot.
‘Bij de supermarkt. Ik wilde van mijn auto naar binnen lopen en opeens lag ik op de grond.’
‘Meisje, toch. En nu zit je in het gips?’
‘Ja, daar ben ik wel zoet mee de komende tijd’, zegt Elke.
‘Wat balen, zeg.’