Sylvia Visser

Ze bedenkt dat ze wel met Teddy kan oefenen. De laatste keer voelde ze zich erg ongemakkelijk. Ze had het immers nog nooit eerder gedaan en iedereen was al zo ervaren. Ze moet ervoor zorgen dat ze zich niet meer zo onzeker voelt. Teddy is alleen wel te klein, dus daar moet ze iets op bedenken. Haar ogen vallen op de lichtblauwe badjas aan de deur. Als ze hem die aantrekt en hem wat hoger vasthoudt, lijkt hij groter.
                Ze pakt haar duster van het haakje dat haar vader aan de slaapkamerdeur heeft gemaakt. Natuurlijk is de ochtendjas veel te groot voor Teddy. Ze stopt zijn voorpoten in de mouwen; die vullen maar de helft. De ceintuur trekt ze strak om zijn middel. Ja, zo kan het wel. Nu nog een muziekje aanzetten. ‘Je t’aime… Moi non plus’, dat haar vader soms draait, is wel geschikt.
                Ze tilt Teddy op, terwijl de klanken haar kamer vullen. Voor het raam schuifelt ze met hem. Er kan toch niemand naar binnen kijken. Haar hoofd laat ze rusten op zijn schouders, zoals ze de meisjes uit haar klas op het vorige feestje zag doen. Waar zouden die dat geleerd hebben? Misschien van oudere broers of zussen. Soms is het wel vervelend dat zij niemand heeft waarmee ze dit soort dingen kan bespreken. Op de maat van de muziek beweegt ze haar lichaam. Haar voeten verplaatst ze steeds een klein stukje. Precies zoals ze het de anderen heeft zien doen.