Sylvia Visser

Verhalen

Waar ben ik? Ik zie een plafond zoals je dat in openbare gebouwen vindt. Ik probeer mijn hoofd te verdraaien, maar het lukt niet. Ik wil mijn hand optillen om aan mijn hoofd te voelen, maar ook dat gaat niet. Help! Wat is dit? Ik wil schreeuwen, maar ik krijg geen geluid over mijn lippen. Rustig blijven. Hier is vast een goede verklaring voor.

 

Lees verder

Wij, Amadeiro, zijn zeer verheugd dat wij zondag, maandag en dinsdag wederom Oeteldonk mogen verblijden met onze komst. Met de Hoftrein bewegen wij ons van het Winterpaleis naar Oeteldonk Centraol alwaar de boeren en durskes ons juichend opwachten. Vanwege ons bezoek is het drie dagen feest. Gedurende deze dagen verblijven wij in het Zomerpaleis aan de Markt in Oeteldonk, ook wel Hotel Centraal genoemd. Waarom sommigen het paleis zo noemen, is ons echter een raadsel.

 

Lees verder

Archief

Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Samen hand in hand door de Efteling lopen, een heerlijker manier om Valentijn te vieren is er niet. Ze zijn duidelijk niet de enigen die dat bedacht hebben; het barst van de verliefde stelletjes. David trekt haar naar zich toe en kust haar. Mooier wordt het leven niet. Carys kijkt hem tussen haar wimpers door aan. Anderen zien het niet, maar David is de liefste van de hele wereld. Met hem zijn de lange wachtrijen helemaal geen straf.

 

Lees verder

‘Die met die uitsparing met stenen erin, Driscol. Die vind ik mooi.’
‘Inderdaad prachtig. Maar lijkt me niet praktisch.’
‘Hoezo?’
‘Binnen de kortste keren zijn die witte kiezels groen.’
‘Dan wassen we ze toch.’
‘Dat denk je nu, Amabel, in de emotie van het moment.’

 

Lees verder