Home
Boek
Verhalen
Blog
Thema's
Over Sylvia
Contact
Meer
Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.
Archief
30 oktober 2015
Met mijn karretje rijd ik het hele bedrijf door. Het is mijn werk om iedereen te voorzien van zijn post. Ik merk dat het steeds minder wordt. Steeds meer gaat digitaal. Op termijn zal mijn baan wel helemaal verdwijnen. Onderweg groet ik iedereen vriendelijk. De postkamer en de andere afdelingen voor het gewone volk zitten op de begane grond. Hoe hoger je komt in het gebouw, hoe belangrijker de afdelingen. Dus ik begin bovenaan.
Lees verder
16 oktober 2015
‘Met toyboy is het goed’, typ ik. ‘Olga... vertel...’ ‘Ken je dat beeld dat Christian Grey Anastasia naar bed draagt?’ ‘Ja. :) ’ ‘Nou, dat dus.’ ‘Ik wacht…’ ‘Hij heeft me letterlijk suf geneukt. The best I ever had.’
23 oktober 2015
Meestal gaat het immers wel goed, dus ik wil niet doemdenken. Maar het verbaast me dat we niet zinken. Er zitten zeker dertig man in dit rubberen bootje. Ik snap wel dat dit geregeld misgaat. Nou ja, daar ga ik maar niet van uit. Echter als het bootje ons nou toch niet houdt, dan had ik natuurlijk beter thuis kunnen blijven. Leven in een oorlogssituatie is tenslotte beter dan dood op de bodem van de zee.
9 oktober 2015
De postbode groet me vriendelijk. Hij kent me tegenwoordig wel, zo vaak bezorgt hij hier pakketjes. Homeshopping is echt mijn nieuwe, favoriete hobby. Dat hadden ze jaren eerder moeten hebben. Ideaal. Ik ben niet zo’n vrouw die graag winkelt, maar ik heb wel graag mooie spullen. En nu kan ik ze vanuit mijn luie stoel regelen. Perfect. Oké, soms vergis ik me in de maat, maar dat is het risico van het vak. En daarnaast, ik heb in de stad ook wel eens iets gekocht wat niet past.
2 oktober 2015
De stapel werkstukken begint gelukkig te slinken. Tot nu toe hebben ze het redelijk gedaan, mijn brugklassers. Er zitten leuke verhalen bij. Sommigen vinden het wel moeilijk om de opdracht te lezen. Te veel woorden of veel te weinig. Ze zijn pas net bezig, dus ik wil ze er niet al te streng op afrekenen. Maar ik kan toch moeilijk een voldoende geven voor een verhaal van 100 woorden, terwijl het er 400 tot 500 moeten zijn.
