Sylvia Visser

Verhalen

Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

‘Je mag hier niet fietsen, lul’, zegt Roderick en pakt het stuur vast.
‘Jezus, man. Ik schrik me kapot.’ Grinnikend stapt Jan-Willem af.
‘Kerel! Hoe is het?’
Ze staan midden op de Grote Markt tegenover de kroegen op de zuidzijde.
‘Heb je ‘De Oprechte Almanak’ al gezien?’

 

Lees verder

Hij had niet verwacht dat hij hier nog eens zou komen. Zeker niet na het feest van afgelopen weekend. Het was gezellig. Al zijn vrienden en familie waren er en die van zijn vriendin ook. Het klikte goed tussen haar kant en de zijne. Ze past perfect in het plaatje. In alle opzichten. Mooie vrouw, goede baan en bloedgeil natuurlijk. Althans, dat was ze. Ze was overal voor in. Wilde alles proberen. Wat een man zich maar wensen kan. Nu ze samenwonen, lijkt ze echter wel opgedroogd. Ze heeft te veel aan haar hoofd, zegt ze.
 

Lees verder

‘Hé, tuig van de richel!’ Eser houdt zijn rechterhand uitnodigend ter hoogte van zijn hoofd.
‘Jij, tuig van de richel, man.’ Galip lacht luid en slaat zijn hand in die van Eser. Ze hebben allebei even vastgezeten, maar niets om serieus te nemen. Het blijft Nederland. Een poep en een scheet en je staat weer op straat.

 

Lees verder

‘Syl, we gaan een stukje kei-historie kopen.’
Janneke schenkt mijn glas nog eens vol. Eindelijk weer een avond samen aan de wijn. Dat werd de hoogste tijd.
‘Huh? Wat gaan we kopen?’
‘Kei-historie! Kei Brabants, weet je wel?’
Ik beleg twee toastjes met zalm voor ons.
‘Ehm nee, Janneke, dat weet ik niet. Ik heb werkelijk geen flauw idee waar je het over hebt.’

 

Lees verder

Je kunt merken dat ik nu echt volwassen word. We fietsen samen met drie jongens naar school. Ze wonen aan de andere kant van het dorp. We hebben ze gisteren leren kennen tijdens de introductiemiddag. We moesten toen kennismakingsspelletjes doen met onze mentorklas. Erg kinderachtig. Kom op, zeg, we zitten al in de brugklas. Julia vertelde dat onze klassenlerares ‘de mier’ wordt genoemd. ‘Tuut-tuut-tuut-tuut’, beschreef  haar zus de stem van onze mentor. Daar moest ik wel om lachen, want ze praat inderdaad met een piepstemmetje. Ze heeft trouwens ook een rond mierenhoofd.

 

Lees verder