10 Lieve Sandro
brief
Mijn ex heeft niet met mij gebroken, ik heb de knoop doorgehakt. Hij kon maar niet kiezen voor een leven met of zonder mij. Ik heb hem heel veel tijd en ruimte gegeven, maar ik hield het niet meer vol. Stress is funest voor je gezondheid, voor iedereen. Het gaat altijd op je zwakste plek zitten. De een krijgt maagklachten, de ander eczeem en een volgende krijgt een hartaanval. En ik, ik krijg problemen met lopen. Dat ik in een rolstoel zit, heeft voor een groot deel met de huwelijksstress te maken. Natuurlijk niet alleen maar, dat zou te kort door de bocht zijn. Maar zonder de jarenlange stress zou ik er niet zo slecht aan toe geweest zijn. Lang geleden heb ik me voorgenomen dat ik alles zou doen wat in mijn macht ligt om zo min mogelijk last te hebben van mijn ziekte. Scheiden was daarom de enige juiste keuze, hoe erg ik het ook vind.
Toen we nog niet uit elkaar waren, dacht ik vaak dat de man op wie ik lang geleden verliefd werd, er niet meer was. Ik herkende hem niet meer. Hij maakte me continu verwijten, over alles. Over hoe ik met mijn ziekte omging, over dat ik het huis niet op had geruimd, dat ik te veel geld uit had gegeven. Niets kon ik goed doen. Ik ging eraan kapot, letterlijk. En daar kwam het verdriet om zijn afwijzing bovenop. Hij wilde niet meer met me vrijen. Ik miste hem, zelfs als hij er wel was.
Ook voor hem is dit een goede keuze. Hij kon zijn verwijten niet loslaten en werd steeds humeuriger. Ook hij kreeg gezondheidsklachten. Dit moest stoppen. Of ik nu een hekel aan hem heb? Nee, ik hou nog steeds van hem en hij ook van mij. Dat maakt het extra wrang. Soms is liefde kennelijk niet genoeg.
Hoe ging dat bij jou en Hanna? Hebben jullie nu opeens een hekel aan elkaar?
Liefs,
Nadia
Lees ook:
