Sylvia Visser

De rest van de klas zou wel jaloers zijn. Iedereen ploeterde in de saaie schoolbanken en zij had een weekje vrij. Overdag vergaderen, dat was slaapverwekkend, maar ‘s avonds op stap was geweldig. Dat voelde ze aan de leren lap in haar mond. Haar leraar Nederlands had haar gevraagd of ze het leuk vond mee te doen aan het EJP, het Europees Jeugdparlement. De eerste keer een week weg van school was regionaal, met mensen uit dezelfde provincie in dezelfde provincie. De besten mochten door naar het nationaal. Daar was zij er een van. Hierna mochten er twee door naar het internationaal, maar de kans dat je daarbij zat, was dus niet zo groot.

 

 

Vandaag was de tweede plenaire vergadering van het nationaal Europees Jeugdparlement. Oersaai vond ze het: de hele dag met een paar honderd middelbare scholieren vergaderen in een grote zaal. De eerste dag plenair was spannend geweest, want toen was haar commissie aan de beurt. Zij gaf een lezing namens de commissie. Nooit eerder had ze voor zoveel mensen gesproken. De zenuwen deden de polonaise in haar lijf. De rest van de tijd was aftellen tot het einde van de dag. Nou ja, je mocht briefjes doorgeven aan elkaar; dat was wél leuk. Eigenlijk moesten die briefjes over de inhoud van de vergadering gaan, maar in werkelijkheid gingen die natuurlijk over wie er met wie gekust had de avond ervoor.