17 Lieve Sandro
brief
Dat is een gevoelig punt. Na mijn diagnose stortte mijn wereld in. Ik kon niet meer werken en viel in een gat. Vanuit het drukke werkende leven zat ik opeens thuis op de bank. Het is dat ik geen geraniums had. Ik bedacht echter dat er ook iets positiefs was aan de situatie: ik zou alle tijd hebben voor mijn kinderen. Ik zag mezelf al wandelen achter de kinderwagen, zandkoekjes bakken, samen kleuren. Er was alleen een probleem, ik kon niet lopen achter de kinderwagen. Ik kon überhaupt nauwelijks lopen. De MS had me flink te pakken genomen.
Ik besloot dat ik alles zou doen wat in mijn macht lag om weer zo goed mogelijk te kunnen lopen. Ik ging revalideren. Vele tranen stroomden over mijn wangen bij de fysiotherapeut, maar ik wist waar ik voor vocht. Met fysio deed ik oefeningen. Buikspieren, beenspieren, balans. Thuis ging ik iedere dag wandelen. Nou ja, wandelen ... In het begin mocht het zo niet heten. Ik liep honderd meter aaneengesloten en was kapot. Strompelen kwam trouwens dichter bij de waarheid.
Geleidelijk bouwde ik de afstand op. Honderd meter werd 110 meter. 150 werd 200. 400 werd 500. Toen ik voor het eerst een kilometer aaneengesloten had gelopen, wilde ik een vreugdedansje doen. Ik viel uitgeput op de bank neer. Het was me gelukt!
Mijn man had geen kinderwens, maar voor mij wilde hij het wel doen. We vreeën bijna iedere avond. Ik wist het zeker, over niet al te lange tijd zou ik rondlopen met een dikke buik. Mijn mondhoeken zakten naar beneden, ik bracht een tampon in. Maar goed, de eerste maand raak was misschien ook wat te veel gevraagd. Dus we probeerden het de tweede maand weer. En de vierde, de negende, de zestiende.
Liefs,
Nadia
Lees ook:
