18 Lieve Sandro
brief
Hoop op verbetering heb ik altijd, hoop op beterschap echter niet. MS is ongeneeslijk. Net na mijn diagnose kon ik dat niet accepteren. Teleurstelling in en boosheid op de artsen wisselden elkaar af. Waarom konden ze mij niet genezen? Daar zat ik met mijn dertig jaar, thuis op de bank. Ik had mijn leven heel anders voor me gezien. Ik zou trouwen, kinderen krijgen. Ik had een leuke baan waarin ik echt iets kon betekenen voor andere mensen. Ik kon het verschil maken voor mijn leerlingen. Ik was een voorbeeld.
Bam! Mijn leven was niets meer waard. Een lege façade. Ik kon niks meer betekenen voor mijn leerlingen, ik had niets aan mijn cum laude afgeronde studie, ik kon geen goede vrouw meer zijn. Mijn man en ik moesten maar uit elkaar gaan. Dit kon ik hem niet aandoen, dit kon ik niet van hem vragen. Aan mijn papieren had ik niets meer. Het studeren was zonde van de tijd geweest. Niets betekende ik nog.
Ik was kwaad. Maar wie was ik om kwaad te zijn op de artsen als ik zelf de oorzaak ook niet kon vinden? Ik was niet dommer dan de meeste dokters. Ik ging zelf op zoek. Ik las alles wat ik kon vinden over MS. Van mijn neuroloog kreeg ik een minicollege neurologie en hij raadde me literatuur aan die studenten geneeskunde kregen. Ik verslond alles. In die tijd kon ik me nergens op concentreren behalve op één onderwerp: MS. Mijn aandacht kon ik prima bij mijn eigen onderzoek houden. Mijn hersens kwamen wat dat betreft in ieder geval nog van pas.
Liefs,
Nadia
Lees ook:
