19 Lieve Sandro
brief
Gelukkig heb ik geen last van depressie. Wel gehad overigens. Net na mijn diagnose was ik depressief, een bijwerking van de medicijnen. Medicatie tegen MS is bepaald geen paracetamolletje. Het is heftige shit met bijwerkingen navenant. Ik kende de risico's toen ik begon met de medicijnen, maar je gaat er altijd vanuit dat het jou niet overkomt.
In die tijd was ik voorzichtig uitgedrukt niet zo vrolijk, maar ik dacht daar niet meteen iets van. Mijn hele wereld stond op zijn kop, dus het was niet vreemd dat ik down was. In eerste instantie wilde ik alles aangrijpen wat ik maar kon. Aan mij zou het niet liggen. Ik zou er alles aan doen om de MS zo min mogelijk progressief te laten verlopen. In blinde paniek begon ik met MS-medicatie.
Drie keer per week injecteerde ik mezelf. Ik kreeg bijwerkingen als griepverschijnselen en spuitplekken. Al snel zagen mijn benen eruit als een witte paddenstoel met rode stippen. Heel vervelend, maar er viel mee te leven. Ik zette de injecties zo hoog dat de plekken onder mijn rokje zaten, dus niemand hoefde ze te zien. En mijn man raakte me toch al niet meer aan sinds ik ziek was.
Ik las veel over de medicatie en ontdekte dat die maar voor een deel van de mensen werkt. En niemand kon mij vertellen bij welk deel ik hoorde. Ik twijfelde aan het nut. Wilde ik wel een middel dat zo belastend was en slechts misschien werkte? Maar wat nou als het wel werkte en ik opeens in een rolstoel belandde? Een duivels dilemma.
Uiteindelijk besloot ik toch de gok te wagen (mijn pokergame). Ik stopte en er gebeurde helemaal niets. Ik wachtte tot het onheil losbarstte, maar er veranderde niks. Ja, de ellendige spuitplekken verdwenen geleidelijk, ik had geen last meer van griepverschijnselen. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen tegenover die lieve hamsters in wier ovaria mijn medicijnen werden gemaakt.
Na enkele maanden verdween mijn neerslachtigheid. Ik was niet meer down. Ik werd weer de vrolijke Nadia. Mijn depressie was kunstmatig geweest. Nooit ga ik die troep meer gebruiken. Lichamelijke beperkingen zijn zoveel minder erg dan mentaal lijden.
Liefs,
Nadia
Lees ook:
