1 Lieve Sandro
Heb je me daarom uitgezocht, een blonde vrouw met grote borsten? Dan moet ik je teleurstellen. Van die grote borsten is nog maar weinig over. Borsten bestaan uit spieren en vet, van beide ben ik veel verloren tijdens mijn lange ziekbed. Opeens zijn mijn bh's nog maar half gevuld. Weg is mijn vrouwelijkheid. Ik vind het trouwens wel erg oppervlakkig als je me alleen maar hebt gekozen om mijn blonde haren en grote borsten.
Ik wou dat we elkaar jaren geleden hadden leren kennen. In die tijd hadden onze dromen goed op elkaar aangesloten. Toen ik mijn vormsel deed, moest ik tijdens de voorbereidingen in een boekje invullen wat ik later wilde worden. Mijn dromen wisselden destijds nog tussen zangeres en danseres. Dat ik voor beide geen talent had, wist ik niet. Ik wist waarschijnlijk niet eens wat talent was. 'Later als je groot bent, word je ook een ster!' De wereld lag nog aan mijn voeten.
In het vormselwerkboek vulde ik ook in dat ik graag moeder wilde worden. In de puberteit heb ik er wel over getwijfeld of ik kinderen wilde, maar twijfelen hoort bij pubers. Het verbaast me dan ook dat jij dingen zeker wist in je puberteit. Twijfelen, onzeker zijn, wat een vreselijke tijd was dat. Ach welnee, het was een prachtige tijd. Het eerste wijntje, de eerste sigaret, de eerste kus. Alles voor het eerst.
Je vraagt naar mijn balans. Ook bij mij is het leven niet gelopen zoals ik toen had bedacht. Moeder ben ik dus niet geworden en ik betwijfel ook of dat nog gaat gebeuren. Dan moet ik nu wel heel snel aan de man komen. En die moet dan ook nog kinderen willen. Wat dat betreft is het niet handig als ik met jou ga daten. Zonde van de tijd. Of is er een kans dat je jeugddroom weer ontwaakt?
Na het zangeres- en danserestijdperk werden mijn dromen realistischer. Ik begon door te krijgen waar ik goed in was. Ik schreef verhalen en gedichten. Ik droomde ervan ooit een boek te schrijven. Dat is me gelukt, dus nu kan ik sterven. Nee, onzin. Maar ik ben er wel trots op dat ik die jeugddroom heb laten uitkomen. Eigenlijk had ik het afgeschreven om schrijfster te worden. Droog brood valt er immers niet mee te verdienen.
Taal was al van kinds af aan mijn passie. Op de basisschool had ik een spreekwoordenboekje waarin ik iedere avond lag te lezen. Het fascineerde me. Op de middelbare school was Nederlands mijn beste vak, dus het lag voor de hand om Nederlands te gaan studeren. Toen ik bijna klaar was met mijn studie, wist ik niet wat ik ermee wilde worden. Een oriëntatie op de lerarenopleiding moest duidelijk maken of het onderwijs iets voor me was. Tot mijn eigen verbazing vond ik het geweldig, ondanks de slapeloze nachten. Ik was ontzettend zenuwachtig voor mijn eerste lessen, bang dat ik fouten zou maken. Ik vond dat ik alles moest weten, mijn rol was immers die van lerares. Ik had toen nog niet door dat het genoeg is als je een bladzijde verder bent dan de leerlingen.
Hoe dan ook, ik genoot van het voorbereiden van de lessen. Vele uren besteedde ik aan een enkele les. Later werd ik er gelukkig wel sneller in. Dat moet ook wel gezien de hoge werkdruk in het onderwijs. Het contact met de leerlingen vond ik heerlijk. Zeker toen ik mijn eigen klassen kreeg en een band met ze opbouwde. Ik moet bekennen dat ik ook weleens nachtmerries van ze had. Ik herinner me een meisje in een klas waarmee ik serieuze ordeproblemen had. Ordeproblemen vormen trouwens wel een taboe in het onderwijs. Iedere docent heeft ze weleens gehad, maar erover praten ...
Afijn, genoeg voor nu. Ik hoop snel weer van je te horen.
Liefs,
Nadia
Lees ook:
