24 Lieve Sandro
brief
Ook ik heb moeite met mijn eigen verval. Je zou denken dat ik er zo langzamerhand wel aan gewend zou zijn, maar volgens mij went het nooit. Op kleinere schaal: onlangs heb ik mijn eerste kroon gekregen, ik was er kapot van dat ik mijn eigen kies kwijt was. 234 keer ging door mijn hoofd wat ik allemaal had kunnen doen om het verlies te voorkomen. Ik had beter mijn tanden moeten poetsen, ik had flosdraad moeten gebruiken, ik had niet zoveel moeten snoepen. Ik verweet mezelf van alles. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Al deze negatieve gedachten leverden me echter niets op. Ik was mijn kies kwijt en daar was niets meer aan te veranderen. Zelfbeklag, me wentelen in zelfmedelijden, het maakte allemaal niets uit. Ik moest de situatie accepteren zoals die was en er het beste van maken. Met mijn kroon bleek uiteindelijk best te leven. Ik kon nog steeds net zo goed kauwen als met mijn eigen kies. De smaak van mijn eten veranderde er niet door. Ik vergat zelfs dat mijn prothese er zat. Mijn prothese, ja, want dat is het. Is er een ernstiger vorm van verval denkbaar?
Het klinkt misschien gek dat ik met al mijn beperkingen me druk kan maken over zoiets simpels als een kies, maar niets menselijks is mij vreemd. Het gevoel over het verlies van mijn kies is in de kern niet anders dan het verdriet over het verlies van mijn loopfunctie. Afscheid van een stukje van mijn gezondheid. Dat doet pijn. In beide gevallen verzette ik me ertegen, wilde ik de situatie niet accepteren zoals die was. Uiteindelijk had ik geen keus. Ik berustte erin, maar ik vind het nog altijd erg. De kies krijg ik nooit meer terug, dat is zeker. Wat betreft mijn loopfunctie blijf ik de hoop houden dat ik op een dag weer rondloop. Noem me een dromer, het kan me niet schelen. Ik wil vechten voor een betere gezondheid. Het knokken maakt me blij, het geeft me een doel in mijn leven.
Ik begrijp uit je verhaal over Larisa dat jij ook een dromer bent. Mijn dromen beginnen alleen niet als de helft van een bejaard echtpaar met volwassen kinderen. Zo heb ik mezelf nog nooit voor me gezien. Ik realiseer me echter wel dat ik nooit een vitale jonge moeder zal worden; dat doet me pijn. Ik heb mijn droom aangepast. Heel misschien word ik nog een wat minder vitale oudere moeder.
Liefs,
Nadia
Lees ook:
