Sylvia Visser

Een vrouw in de kracht van haar leven, wat een mooie woorden. Ik heb inderdaad het gevoel dat ik die vrouw aan het worden ben. Te lang heb ik me afhankelijk opgesteld van mijn ex. Ik wachtte op het moment dat hij wel weer van me hield. Ik kon me niet voorstellen dat hij in de slachtofferrol bleef zitten en mij verwijten bleef maken. 

 

Natuurlijk, de situatie was lastig, maar als persoon was ik niet veranderd. Ik was nog steeds dat meisje met die brede glimlach op wie hij verliefd werd, zij het wat jaren ouder. Mijn ex zag het niet. Hij verweet me zelfs dat ik op foto's met anderen mijn lach wel had. Ik ben mijn lach nooit kwijtgeraakt, maar wel bij hem. Door zijn verwijten veranderde ik in een gekwetst vogeltje. Bij hem was ik niet meer die sterke vrouw die altijd lachte. Ik was een schaduw van mezelf, een schim.

 

Daarom is het goed dat we uit elkaar zijn. Ik wil weer Nadia worden. Niet meer het slachtoffer van mannelijke onredelijkheid maar een vrouw die voor zichzelf kan zorgen en haar mannetje staat. Stapje voor stapje ben ik die vrouw weer aan het worden. Het kost echter tijd. Ik moet het verdriet om het verlies van mijn ex verwerken. Het afscheid van ons leven samen. Het afscheid van onze toekomstdromen.