2 Ach Sandro
brief
Beetje een vreemde aanhef, vind je ook niet? Of we het nou een date noemen of spreken van ontmoeten, maakt niets uit. Ja, het voelt onvermijdelijk dat we elkaar gaan zien, maar ik weet echt niet of ik het wel wil. Je geeft me het gevoel dat je me aan het paaien bent: als ik per ongeluk zwanger raak, wil je niet dat ik het laat weghalen. De kans om op mijn leeftijd spontaan in verwachting te raken is sowieso nihil, dus dit zijn loze woorden.
Ik ben overigens net als jij tegen abortus, niet alleen bij mezelf. Het is mijn katholieke opvoeding. Ben jij ook gelovig? Abortus voelt voor mij als moord. Ik heb vrouwen die daarvoor kiezen nooit begrepen. Als je ervoor kiest seks te hebben, dan weet je dat er een kans is dat je zwanger raakt. Als je dat niet wilt, dan moet je niet met iemand het bed in duiken. En als je toch een klein mensje gemaakt blijkt te hebben, dan zorg je daarvoor. Je laat het niet aborteren omdat het even niet uitkomt in jouw leven. Had dan eerder nagedacht. Lastiger vind ik wanneer je zwanger raakt door een verkrachting. Dan kun je er zelf niks aan doen, maar het kindje ook niet. Mag je het dan wel laten weghalen? Moeilijk, het blijft moord.
Wat vind jij, Sandro, is moorden in sommige gevallen gerechtvaardigd? Ik vind oorlogsrecht zoiets raars. Hoezo 'mogen' we in tijden van oorlog andere mensen doodmaken? En wie bepaalt dat, wie is op de stoel van Onze Lieve Heer gekropen? Moord is in mijn ogen nooit oké. Natuurlijk, de natuur is hard. Maar dieren die elkaar opeten om zelf in leven te blijven, vind ik toch iets anders dan zinloos levens beëindigen. Dat brengt ons trouwens bij een interessante discussie. Als je zinloos kunt moorden, kun je dan ook zinvol moorden?
Mijn ziekbed is niet zo heel lang geleden. Ik ben herstellende. Ik probeer weer op te krabbelen, maar dat gaat moeizaam. Twee kleine stapjes voorwaarts en dan weer een heel grote achteruit. Iemand zei ooit: 'Kinderen, dat moet zíj niet doen!' Diegene vond wel dat hij daarover mocht oordelen omdat ik ziek was. Woedend was ik. Over op de stoel van God kruipen gesproken.
Het geluk heb ik niet kunnen terugvinden, ik zit in een overlevingsmodus. Ik vertrouw erop dat mijn tijd weer komt, maar op dit moment lijkt die erg ver weg. Ik hoop dat ik een leuke man leer kennen die me moeder wil maken. Dat mijn dromen eindelijk uitkomen. Toch nog. Maar misschien plaats ik het nu te zeer buiten mezelf en moet ik er eerst naar streven zelf gelukkig te worden. De klok tikt door.
Ik geloof niet dat ik het op dit moment al over mijn geschiedenis wat betreft de liefde wil hebben. Te pijnlijk.
Groeten,
Nadia
Lees ook:
