32 Lieve Sandro
brief
Het spel van aantrekken en afstoten vind ik juist een mooi spel. Alsof je samen de tango danst. Doet de ander een pasje naar voren, doe jij een stapje terug. Je voelt de passie. Precies dit heb ik fout gedaan bij mijn ex. Ik deed geen stapjes meer terug, maar alleen nog naar hem toe. Als ik er zo over nadenk, krijg ik het er bijna zelf benauwd van.
Die krachtige vrouw die ik altijd was, was verdwenen. Ik was veranderd in een wormvormig aanhangsel van mijn ex. Zonder hem was ik niets, had ik nauwelijks nog vorm. Ik ontleende mijn bestaansrecht aan hem. Ik begrijp niet hoe ik zo diep heb kunnen zinken.
Ik ben niet van de ene op de andere dag zo geworden. Het was een proces van vele jaren. Verschillende factoren speelden een rol. Precies weten doe ik het niet, maar ik probeer te analyseren wat de oorzaken waren. Mijn ziekte speelde een belangrijke rol. Voordat ik ziek werd, waren mijn ex en ik gelukkig samen.
Toch is het te kort door de bocht om de MS als enige oorzaak aan te wijzen. We hadden er ook door naar elkaar toe kunnen groeien, elkaar kunnen steunen. Maar wij gingen ieder onze eigen weg. Mijn ex vluchtte voor de situatie en daarmee voor mij. Ik verzette me en trok in volle wapenuitrusting ten strijde tegen een onzichtbare vijand. Ik was boos maar ik wist niet op wie.
Voordat ik me vastklampte aan mijn ex, klampte ik me vast aan mijn kinderwens. Zoals ik me daarvoor had vastgebeten in mijn werk en in mijn studie. Als ik me ergens op focus, heb ik oogkleppen op en nergens anders meer oog voor. Ik zie dan alleen nog maar dat ene doel. Vaak is dit mijn kracht. Waar ik me in vastbijt, doe ik erg goed. In dit geval was het echter mijn zwakte. Ik had geen oog meer voor mijn ex. Ik zag hem alleen nog maar als middel om mijn doel te bereiken. Beter was ik naar een spermabank gegaan. De gevoelens en wensen van een anonieme donor zijn immers niet van belang.
Liefs,
Nadia
Lees ook:
